Veracht door velen, alom gehaat en voor nog meer mensen de verraders bij uitstek. Ik doel op The Kovenant. Je weet wel, dat smerige stelletje Noren dat na twee geniale melodieuze black metalplaten plotseling het roer omgooide en een soort poppy elektrovariant op het genre ging spelen. Gatverdamme, de dampen zijn nog altijd niet opgetrokken, wat hebben we die wazig uitgedoste wannabe aliens uit Scandinavi� toch uitgekotst.

Wat zullen die mannen daarvan genoten hebben, denk ik dan. De lach op het gezicht van Lex Icon (voorheen Nagash) zal nooit eerder zo groot geweest zijn dan toen hij de eerste kraakrecensies las. Hij wist namelijk wel dat Animatronic negatief beoordeeld werd vanwege de roemruchte geschiedenis van de band. Terecht? Natuurlijk niet. De pers en fans waren er gewoon nog niet klaar voor. Dat kunnen we nu gerust onderstrepen. Deze plaat is namelijk simpelweg de beste kruisbestuiving van elektronische popdeuntjes en flarden gotische black metal en dat is beslist geen grapje.

Mirrors Paradise. Kan het pakkender? Wat een geweldig nummer. De basis is zo simpel als een Drentse boer, maar de inkleuring is absoluut geniaal. De zware ritmes, pakkende melodielijnen en vervormde zang; het vormt allemaal zo'n effectief pakketje noten, dat ik er tot op de dag van vandaag geen genoeg van krijg. Sinds 1999 draai ik de plaat nog zeker een paar keer in de maand. Elke keer doe ik weer mee met de vieze stemmetjes in het beukende The Human Abstract en droom ik weg bij het gotisch aandoende Mannequin. De hit op de plaat heet echter Sindrom dat met Rammsteinritmes en een verschrikkelijk pakkend refrein niet meer uit de kop te branden is. Luister vooral ook naar het geweldige zangmelodietje in dit nummer. Briljant in z'n eenvoud.

Ik weet dat ik hiermee een hoop conservatieve geesten tegen de schenen trap, maar dat kan me niet schelen. Animatronic is simpelweg ��n van de beste Noorse metalplaten ooit verschenen. Of het nu de omstreden tekst van het house-achtige Jihad is of de afschuwelijk foute cover van Spaceman, dit is gewoon een geweldig lekkere schijf die stiekem muzikaal heel erg sterk is. De solo's klinken geweldig, de riffs zijn simpel doch doeltreffend en de science fiction aankleding past uitstekend bij de zwarte humor die meerdere keren de kop opsteekt. Muzikaal verraad? Flikker toch op, dit is na elf jaar een terechte klassieker. Steek dat maar in je reet, zure blekkies.

Tracklist
1. Mirrors Paradise
2. New World Order
3. Mannequin
4. Sindrom
5. Jihad
6. The Human Abstract
7. Prophecies Of Fire
8. In The Name Of The Future
9. Spaceman (Babylon Zoo Cover)
10. The Birth Of Tragedy