Uit het land van de onbegrensde mogelijkheden, vrijheid en wat ooit bekend stond vanwege de brede, onverkende horizons, krijg ik weer uitgerekend een band die een diepe duik neemt in de muziek van de jaren �70. Uitgerekend Freedom Hawk beschikt daarbij over een zanger die het nasale stemgeluid van Ozzy Osbourne heeft, gecombineerd met het schreeuwerige van Robert Plant. Inderdaad, we hebben het over een goed potje stoner.

Waar Freedom Hawk zonder twijfel het meeste van weg heeft, is Black Sabbath. Het is jammer dat de band zichzelf zo in een hoek duwt. Bijna angstvallig wordt er aan deze stijl vastgehouden, waardoor er geen ruimte is voor vernieuwing of experimentele drang. Afsluiter Hollow Caverns is dan weer een dromerige, psychedelische song, maar zelfs dat is een niet te mijden hoofdstuk uit het oude, onvernietigbare handleiding voor het maken van degelijke hardrock.

Is er dan ook iets goeds te melden? Oh jazeker. Freedom Hawk is namelijk een zeer genietbaar plaatje geworden. De gebrek aan afwisseling maakt het ook geen vervelend album. Zeven leuke songs hebben een warm gitaargeluid. Hier en daar wordt komen psychedelische effecten voorbij, gecombineerd met fraaie solo�s leveren de nummers voldoende afwisseling.

Het probleem is niet zozeer dat Freedom Hawk totaal geen originaliteit heeft. Mijn eigen platenkast puilt uit van de muziek die al duizenden keren gespeeld is. Dergelijke muziek moet echter gecompenseerd worden met een kwaliteitsniveau. Goede songs die je bij je strot grijpen, maar die zul je hier (net) niet tegenkomen. Deze heren zullen met hun muziek de liefhebbers wel weten te bereiken, maar met iets meer lef had er veel meer in gezeten.

Tracklist:
1. On the Other Side
2. Universal
3. My Road
4. Ten Years
5. Bad Man
6. Jay Walker
7. Hollow Caverns