Meest opvallend op dit Love Is Gone is wel het zangwerk van bandleider Kristofer Dommin. Hij doet regelmatig denken aan een gotische variant van Keith Caputo (vooral in One Feeling) en dat pakt behoorlijk goed uit. Leuke rocknummers als My Heart, Your Hands en Without End krijgen dankzij de emotionele zang toch wat meer diepte. Muzikaal neemt de band weinig risico's. Slechts heel af en toe gaat het er iets steviger aan toe, maar lang duurt dat nooit. De meeste nummers zijn dichtgesmeerd met dramatische en orkestrale keyboardgeluiden en zijn in de basis toch vooral simpel en catchy. Tomorrow heeft als compositie weinig om het lijf, maar kent wel een zeer pakkend refrein, waardoor het nummer gered wordt.
De plaat klinkt verder als een klok en heeft een aalgladde productie meegekregen. Dat past ook eigenlijk wel bij de effectieve aanpak van de mannen. Ongetwijfeld zullen er horden bakvisjes zijn die er een nieuw idool bij hebben, aangezien frontman Kristofer (zoals dat tegenwoordig schijnbaar hoort) zichzelf een emo-variant van de Misfitskuif heeft aangemeten en in videoclips menig zwoele blik in de camera werpt. Gezien de naam van de band lijkt het dan ook vooral om dit heerschap te draaien. Nu word ik daar persoonlijk niet warm van, maar voor de verkoop zal het ongetwijfeld een rol spelen. Beoordelen we de band puur op de muziek, dan is Love is Gone gewoon een sterke rockplaat met goede melodieuze liedjes die na een enkele luisterbeurt gelijk blijven hangen. Liefhebbers van bovengenoemde bands moeten maar eens gaan luisteren.
Tracklist:
1. My Heart, Your Hands
2. New
3. Evenfall Hollow
4. Tonight
5. Love Is Gone
6. Dark Holiday
7. Without End
8. Within Reach
9. Closure
10. Making The Most
11. One Feeling
12. I Still Lost
13. One Eye Open
14. Honestly
15. Remember
.jpeg){kind=small}
