Dinsdag 23 juni 1992 was een dag om nooit te vergeten. Op die datum speelde Guns N� Roses namelijk de Rotterdamse Kuip plat, met niemand minder dan Soundgarden en Faith No More in het voorprogramma. Veel kansen zijn er sindsdien niet geweest om deze drie acts in Nederland aan het werk te zien. Medio jaren negentig viel Guns N� Roses uit elkaar (al bleef de band in naam bestaan), in 1997 gooide Soundgarden het bijltje er bij neer en een jaar later hield Faith No More het eveneens voor gezien.

Inmiddels krijgt het re�nievirus echter geleidelijk ook de aan lager wal geraakte rocksterren van de jaren negentig in zijn greep. Faith No More maakte afgelopen jaar al een glorieuze comeback, middels optredens op onder meer Lowlands en Pukkelpop. Vervolgens zorgde Soundgarden op nieuwjaarsdag voor een plezierige start van het nieuwe jaar, door hun comeback aan te kondigen. Ik zou zeggen, laat Guns N� Roses nu ook maar in de klassieke line-up bij elkaar komen en doe dat concert van 23 juni 1992 gewoon nog een keertje over, in de Kuip of anders het Goffert Park. Dat zou de jongste generaties rock- en metalfans immers een kans geven om zelf de sensatie te ervaren die wij ouderen destijds mochten meemaken.

Maar wacht even, moeten we eigenlijk wel blij zijn met de terugkeer van een groep als Soundgarden? Ik hoor sommige lezers al denken: �Was dat niet zo�n slap grunge bandje dat dankzij de ballade Black Hole Sun (en de bijbehorende, op MTV grijsgedraaide videoclip) zijn vijf minuten roem scoorde, om vervolgens weer terug te zakken in de vergetelheid toen grunge niet langer hip was? Wat heeft die formatie nou in hemelsnaam op een metalsite te zoeken?� Die lezers wil ik bij deze adviseren om eens naar het album Badmotorfinger uit 1991 te luisteren.

Opener Rusty Cage is weliswaar niet al te stevig, maar wel een heerlijk nummer dat rockt en swingt als een tiet. Daarbij verraadt de vertraging aan het einde een duidelijke invloed van de godfathers van heavy metal, Black Sabbath. Op de tweede track Outshined is die invloed eveneens overduidelijk, terwijl ook de liefde voor Led Zeppelin voelbaar is. Gelukkig beperkt Soundgarden zich niet tot een saaie imitatie, maar ontpopt Outshined zich als een prachtcompositie waar de oude meesters zelf trots op waren geweest. Het trage, slepende Slaves & Bulldozers en het fel gezongen Jesus Christ Pose zetten die trend voort.

Je zou dit album daarom net zo goed onder (eersteklas) stoner metal kunnen scharen als onder grunge. Weliswaar bevat Badmotorfinger ook een meer punky track als Face Pollution en een softer nummer als Somewhere, waardoor het geheel wel degelijk te typeren valt als de voor de grunge-beweging kenmerkende mix van metal, punk en indie rock. De teksten en Chris Cornells zangstijl passen ook bij die muzikale stroming. Toch domineren bij het vroege werk van Soundgarden de metal-invloeden, waardoor de band zelfs in de elitaire database van Metal Archives wordt geaccepteerd (waar bands als Nirvana en zelfs Led Zeppelin vooralsnog ontbreken).

Daarbij boekte Soundgarden op dit derde album kwalitatief een geweldige progressie. Dat Badmotorfinger (alsmede de zeer afwisselende opvolger Superunknown) een commercieel succes was, komt niet alleen doordat de muzieksc�ne uit Seattle door de media tijdelijk gehypt werd. Met klassesongs als Searching With My Good Eye Closed , Room A Thousand Years Wide en Mind Riot zou Soundgarden ook op eigen kracht een aanzienlijk publiek bereikt hebben, al had het zonder de exposure op MTV en in muziektijdschriften misschien wat langer geduurd. Hoewel Badmotorfinger aan het einde wat inzakt, is het simpelweg ��n van de topalbums uit de jaren negentig, van welk genre dan ook.

Tracklist:
1. Rusty Cage
2. Outshined
3. Slaves & Bulldozers
4. Jesus Christ Pose
5. Face Pollution
6. Somewhere
7. Searching With My Good Eye Closed
8. Room A Thousand Years Wide
9. Mind Riot
10. Drawing Flies
11. Holy Water
12. New Damage