Goed, de eerste alinea is natuurlijk wat flauw. Het maakt mij namelijk niets uit of de bandleden nou in God, Satan, Allah of in de zonnegod geloven. Maar ik kan nou eenmaal weinig positiefs melden over dit album. Infinite Titanic Immortal is namelijk een gortdroog album waarin elke vorm van spanning ontbreekt. De elf tracks zijn niet meer dan een verzameling aan elkaar geplakte riffs. De opbouw van de nummers is onlogisch en ontbeert elke vorm van innovativiteit en -hoe vaak je ook luistert- een duidelijke lijn is er niet te ontdekken. De belabberde productie van het album is hier natuurlijk ook debet aan. Op de vocalen na, staat er geen enkel instrument goed in de mix.
De essentile sfeer op het album ontbreekt volledig. Hierdoor kan het album maar niet van de grond komen. Geen enkele seconde wordt je meegesleept in de muziek. En als je het album na de eerste paar nummers al zat bent, dan houdt het gewoon op. Toch is er nog een klein lichtpuntje te ontdekken op het album. Dat zijn namelijk de vocalen van Adam Cook. Zijn gerochel is nog van een aardig niveau en zorgt ervoor dat het niet alleen maar kommer en kwel is.
Albums en bands afkraken doe ik niet voor de lol, maar ik geef A Hill To Die Upon een zeer kleine kans van slagen. Het is nou eenmaal onmogelijk om deze bagger in een mooi toekomstperspectief te plaatsen. Want als je hiermee debuteert, dan lijkt je band al ten dode opgeschreven voordat je eigenlijk net bent begonnen.
Tracklist:
1. Of Fire And Division
2. Promotheus Rebound
3. This King Never Smiles
4. Season Of The Starved Wolf
5. Twin Heads Of Vengeance
6. Heka Secundus (On Slithering Ice)
7. The Dark Road
8. We Soulless Men
9. Titanic Essence
10. Eclipse Of Serpents
11. Rime
