Two Hunters was mijn eerste kennismaking met deze band en die beviel en bevalt nog steeds uitstekend. Met de zalvende, gruizige intro Dea Artio wordt vanaf het begin de juiste stemming gecreerd en de band weet in de drie navolgende, lange nummers een uitstekende balans te vinden tussen introspectieve, kalme passages en sneller geraas, waarbij overigens altijd het meditatieve, esoterische gitaargeluid centraal staat. Wat dat betreft doet Wolves In The Throne Room me meer dan eens aan een band als Drudkh denken, maar ik ben ervan overtuigd dat ook liefhebbers van de melancholische klanken van Agalloch en de kinderlijk betoverende sfeer van Alcest hiermee uit de voeten zullen kunnen.
De vier nummers op Two Hunters vormen een mooi, vloeiend geheel, waarin de luisteraar zonder problemen helemaal weg kan dromen. Zo gaat het wat snellere Vastness And Sorrow naadloos over in het hemels beginnende Cleansing. Dat nummer schakelt halverwege weer ineens over naar een hoge versnelling. De souplesse waarmee dat gebeurt, maakt duidelijk dat we hier met uitstekende musici te doen hebben. Ook productioneel gezien klinkt het album precies goed: de productie is helder en vol, maar het gitaargeluid heeft precies het juiste licht dissonante geluid om de muziek niet te lief te laten klinken. Two Hunters is dan ook verplichte kost voor mensen die hun dagelijkse portie black metal het liefst in de vorm van uitgesponnen, volwassen, hypnotiserende composities horen.
Tracklist:
1. Dea Artio
2. Vastness And Sorrow
3. Cleansing
4. I Will Lay Down My Bones Among The Rocks And Roots
