Dat The Black Dahlia Murder het ultieme voorbeeld is geworden voor melodeath en metalcore bands is niet zo gek, want ook de band zelf houdt de uitgedokterde sound stevig vast. Met ieder album worden de nummers weliswaar compositorisch sterker en de riffs strakker, toch kan er anno 2009 niet meer gezegd worden dat er innovatie of zeer aanwezige progressie geboekt wordt. Op Deflorate wentelt de band zich vooral in de bekende noten die kenners van de band ook van de voorganger Nocturnal zullen herkennen. Deflorate is iets minder zwaar qua geluid, maar voor de rest zijn de overeenkomsten behoorlijk aanwezig.
Wederom levert de band een half uur aan pijlsnelle, explosieve doch weinig complexe melodieuze death metal. In feite ben je zo door de cd heen want deze knettert gestaag door. Alle nummers zijn behoorlijk vlot, rijkelijk voorzien van spetterende solo's en een hele lichte technische touch. Toch is de muziek vooral pakkend, goed te volgen en gaat het album flink los. Het feit dat Deflorate mij enigszins aan Arsis deed denken werd overigens gauw verklaard door de aanwezigheid van gitarist Ryan Knight (ex-Arsis) in de band. De melodeathwereld is klein
Uiteindelijk laat Deflorate mij wel met een dubbel gevoel achter. Het is een lekkere, wel een enigszins easy-listening cd, die op alle fronten goed in elkaar zit en de liefhebbers van melodieuze vuren zullen hier geheid veel plezier aan beleven. Toch speelt The Black Dahlia Murder met Deflorate weer helemaal op safe en ik vraag mij af hoe lang een band van dit niveau dat kan blijven doen. Maar goed, dit probleem heb je in de muziek wel vaker.
Tracklist:
1. Black Valor
2. Necropolis
3. A Selection Unnatural
4. Denounced, Disgraced
5. Christ Deformed
6. Death Panorama
7. Throne of Lunacy
8. Eyes of Thousand
9. That Which Erodes the Most Tender of Thing
10. I Will Return
