Vanaf de titeltrack die meteen als openingsnummer dient wordt het gaspedaal meteen diep ingetrapt en de vlijmscherpe riffs zagen wederom door alles heen. Ook het arsenaal heerlijk valse solos is weer niet van de lucht en het moet gezegd worden dat Tom Araya weer als een jonge God klinkt op World Painted Blood. Het tempo van het album is bijna altijd bruut hard, zelfs tot semi-blastbeats aan toe op bijvoorbeeld Public Display Of Dismemberment, maar af en toe weet Slayer ook de nodige grooves te creren zoals in het heerlijk rollende Americon. Wat dat betreft valt er helemaal niet zoveel over dit album te zeggen, omdat het gewoon 100% Slayer is waar we allemaal van houden (of er is iets misgegaan in je opvoeding).
World Painted Blood neemt de Slayer fan weer helemaal terug naar de jaren 80. Alles doorklievende riffs, knetterende drums, ziekelijke solos en de kenmerkende zang van Araya. Veel van het materiaal had zo op South Of Heaven of Seasons In The Abyss kunnen staan. En daarmee zijn we dan ook meteen bij mijn kritiekpunt gekomen. Ook qua productie klinkt World Painted Blood ook erg old school en hoewel dat voor velen wellicht goed nieuws is vind ik dat de plaat daardoor nogal mat klinkt. Bij Slayer past natuurlijk geen klinische plasticproductie, maar het had allemaal wel wat dikker gekund. Vooral de gitaren hadden veel vetter kunnen klinken. Hierdoor boet het album toch aan kracht in en dat is erg jammer bij een album dat op muzikaal vlak uitstekend is. Maar wellicht is dat juist het argument is om de jaren 80 purist naar de winkel te laten rennen.
Tracklist:
1. World Painted Blood
2. Unit 731
3. Snuff
4. Beauty Through Order
5. Hate Worldwide
6. Public Display of Dismemberment
7. Human Strain
8. Americon
9. Psycopathy Red
10. Playing With Dolls
11. Not of This God