Vervolgens bleek 1968 een sleuteljaar te zijn voor de ontwikkeling van heavy metal. De drie vaandeldragers Led Zeppelin, Deep Purple en Black Sabbath (onder de naam Earth) werden alle gedurende dit jaar opgericht. Daarvoor, in januari 1968, verschenen bovendien twee bijzonder invloedrijke releases. Steppenwolf bracht een titelloos debuutalbum op de markt, met daarop de hitsingle Born To Be Wild. In de opvallende tekstregel “Heavy metal thunder”, gecombineerd met Steppenwolf’s stevige rock ‘n’ roll, vinden we de oorsprong terug van het gebruik van de term “heavy metal” als metafoor voor luide rockmuziek.
Wellicht nog invloedrijker was Blue Cheer’s debuut Vincebus Eruptum, dat in dezelfde maand verscheen. Het gaat weliswaar wat ver om hun sound als heavy metal te betitelen; harde psychedelische bluesrock is een meer passende omschrijving. Het Amerikaanse power trio ging qua gitaarvervorming, zang en puur geluidsvolume echter verder dan alle voorafgaande acts en mocht zich korte tijd de luidste band van de wereld noemen, totdat Led Zeppelin in 1969 en vervolgens Black Sabbath in 1970 die titel zouden overnemen. Een verwoestende versie van Eddie Cochran’s rock ‘n‘ roll klassieker Summertime Blues leverde Blue Cheer daarbij een (Amerikaanse) hitsingle op. Hierdoor maakten (net als bij Steppenwolf’s Born To Be Wild) veel jonge muziekfans en beginnende muzikanten voor het eerst kennis met een nieuwe muziekvorm. Zo refereren veel stoner rock bands vandaag de dag nog volop aan Blue Cheer’s sound.
Dat is echter niet de enige reden dat Vincebus Eruptum een plaats in de geschiedenisboeken verdient. Na ruim veertig jaar is het gewoon nog steeds een heerlijk album om met maximaal volume door de luidsprekers te laten schallen. Zoals in die tijd niet ongebruikelijk was, is de helft van de plaat gevuld met covers. Het gaat hierbij echter om spetterende uitvoeringen die wel degelijk wat toevoegen aan het origineel. De plaat opent met de riff van Jimi Hendrix’s Foxy Lady, waarna we het al genoemde Summertime Blues voor de kiezen krijgen. Daarna volgt een stampende versie van B.B. King’s Rock Me Baby, terwijl de keerzijde van de langspeler een geslaagde, uitgerekte bewerking van Mose Allison’s gevangenisrelaas Parchment Farm bevat.
Het drietal door zanger/bassist Dickie Peterson zelf geschreven nummers doet weinig voor de covers onder. Hoewel de band zich soms in lange jams verliest (waarbij Leigh Stephens’ gitaarsoli af en toe pijn doen aan de oren), houden de pakkende coupletten en refreinen de boel bij elkaar. Afsluiter Second Time Around is de beste van de eigen composities, maar Out Of Focus en het lange Doctor Please mogen er eveneens zijn. Alles bij elkaar staat Vincebus Eruptum voor 32 minuten energieke en enerverende heavy rock, die ondanks de gedateerde produktie een tijdloze kwaliteit bezit.Enkele jaren geleden bracht Blue Cheer het comeback-album What Doesn’t Kill You... uit, en de formatie beschikte nog altijd over een uitstekende live-reputatie. Helaas heb ik zelf de band nooit live mogen zien, en de laatste kans daarop is definitief verkeken. In de ochtend van 12 oktober jongstleden overleed de 61-jarige Dickie Peterson in Erkelenz (Duitsland), na een lang gevecht tegen kanker. Met Peterson’s dood is aan Blue Cheer een einde gekomen. Dankzij platen als Vincebus Eruptum en het eveneens in 1968 verschenen tweede album Outsideinside zal Dickie Peterson echter nooit helemaal vergeten worden.
Tracklist:
1. Summertime Blues
2. Rock Me Baby
3. Doctor Please
4. Out Of Focus
5. Parchment Farm
6. Second Time Around
