Katatonia heeft dit jaar de 18-jarige leeftijd bereikt, maar is natuurlijk al jarenlang een volwassen band. Sinds de eerste release in 1993, Dance of December Souls, is hun stijl flink veranderd en gegroeid. Langzaam aan is men overgestapt op de cleane vocalen, werden de gitaren gedowntuned en werd elk album steeds iets progressiever. Na het enorme succes van The Great Cold Distance besefte de band dat het niet eenvoudig zou worden om dit te overtreffen. Maarliefst twee keer werd de geboekte studio afgezegd, wegens onvrede over wat er tot dan toe bedacht was voor de nieuwe cd. Maar de derde keer was het raak.
En raak is het zeker, want laat ik maar gelijk met de deur in huis vallen: dit is een waar meesterwerk. De bekroning van alles wat Katatonia tot nu toe gedaan heeft.
De Meesters der Metalen Melancholie hebben simpelweg alles wat ze in huis hadden naar de studio gesleept. Vervolgens de blender erbij gepakt om het geheel daarna een aantal nachten te laten uitharden tot er een zwaar, gelaagd 4d-geheel is ontstaan. Dat vervolgens overgoten met een saus genaamd 'hele ziel en zaligheid' en de schijf het universum ingeslingerd. Ik ving de schijf en deze maakt momenteel overuren in mijn cd-speler. Katatonia, bedankt!
Qua stijl sluit deze cd erg aan bij The Great Cold Distance. De productie is weer net zo lekker. Evenals op het vorige album klinkt het wellicht soms alsof er wel erg veel met de computer aan gesleuteld is, futuristisch haast. Persoonlijk vind ik dat totaal geen probleem. Elk instrument heeft precies dt geluid dat het zou moeten hebben. Elke klank is raak. Wat dat betreft hebben ze de formule goed onthouden.
Toch is het geen regelrechte kopie geworden, hoor. Nee, Katatonia weet wel beter. Night Is The New Day klinkt ronder en geslepener, bevat meer polyritmiek en is een stuk diverser en afwisselender. Er zijn meer en extremere wendingen en overgangen zoals we dat bijvoorbeeld kennen van hun landgenoten van Opeth. Briljant!
Neem nou zo'n nummer als Idle Blood. Het begint met een akoestische gitaar die begeleid wordt door een synthesizer. Uiteraard blijft het daar niet bij want na 38 seconden barst het los in weer zo'n melodramatisch, progressief meesterwerk waar Katatonia zo bekend en geroemd om is. Het sleept, het tergt, het stroomt rechtstreeks je ziel in om daar vervolgens flink huis te houden. Geen enkele andere band is in staat om zo gevoelig te spelen zonder aan kracht en bruutheid in te boeten.
Niet voor niets noemt Opeth-frontman Mikael kerfeldt dit het beste 'heavy' album dat hij de afgelopen tien jaar gehoord heeft. Natuurlijk is hij, als voormalig zanger van de band, niet geheel onbevooroordeeld, maar voor de fans van kerfeldt's werk is er inderdaad veel plezier aan te beleven. Nee, wees gerust, geen death metal voor Katatonia. Denk meer aan een heavy uitvoering van Damnation.
Maar wat lul ik toch veel. Allemaal verspilde tijd die je beter kan besteden aan het bestellen van deze schijf. Niet zeuren, gewoon kopen!
Tracklist:
1. Forsaker
2. The Longest Year
3. Idle Blood
4. Onward Into Battle
5. Liberation
6. The Promise Of Deceit
7. Nephilim
8. New Night
9. Inheritance
10. Day & Then The Shade
11. Departer
