Weinig zangers gillen zo onweerstaanbaar als Harry 'The Tyrant' Conklin; de zanger die ooit een flinke keel opzette om Ample Destruction van Jag Panzer tot ��n van de meest memorabele US metalplaten ooit te maken. Natuurlijk zorgde hij er ook voor dat een aantal latere platen van die band niet te versmaden waren, maar veel mensen vergeten nog wel eens dat hij er in de jaren tachtig nog een aantal bands op nahield. Hij jankte als een losgeslagen wildeman bij het rammelende Satan's Host, maar hij zong ook de twee platen van Titan Force in. Dat is toch wel weer even hele andere koek. Het is toch frappant dat juist Jag Panzer op de laatste twee albums redelijk succesvol was met een modernere uitvoering van dit licht-progressieve geluid.

Titan Force was eigenlijk de band rond de gitaartandem Mario Flores en Bill Richardson en dat wordt nog wel eens vergeten. Uiteraard is de 'Tyrant' prominent aanwezig in de negen nummers die dit debuut telt, maar vlak de kwaliteiten van die twee gitaristen zeker niet uit. Zowel de manier van riffs spelen als de wijze waarop de solo's zijn ingespeeld, zijn van een uitzonderlijke en zelfs originele kwaliteit. Dat betekent overigens niet dat de liefhebbers van hedendaagse freakmetal hierdoor worden weggeblazen, want de kracht van Titan Force schuilt vooral in subtiliteit. De compositie staat op de eerste plek, maar die nummers zijn dan wel weer op een progressieve en buitengewoon creatieve manier gearrangeerd en ingekleurd. Het valt daarbij op dat het ritmegitaarwerk erg gevarieerd is. Op bepaalde momenten kunnen we namelijk niet eens spreken van echte riffs, maar van een zuiver ritmische onderlaag die slechts op spaarzame momenten evolueert naar melodie, of een agressieve partij. Deze laag geeft zowel de basgitaar en de drums de ruimte, maar ook de zang springt er op deze manier veel harder uit. Bovendien heeft de band hier en daar wat leuke ritmische details en melodische stukjes verstopt, zodat je als luisteraar continu op het puntje van je stoel zit.

De productie van de plaat sluit perfect aan op de enigszins aparte speelwijze van de bandleden, waardoor het totaalplaatje op sommige ogenblikken werkelijk perfect is. Neem een nummer als Fool On The Run dat werkelijk briljant in elkaar steekt. De spanningsopbouw is fenomenaal en de songconstructie is zodanig in elkaar gezet dat elke noot het geheel voortstuwt naar n�g zo'n weergaloze zanglijn, of smakelijke tempowisseling. Als slagroom op de taart zit er in dit nummer ��n van de beste gitaarsolo's die ik ooit heb gehoord. Zoveel gevoel voor melodie en sfeer is tegenwoordig (helaas) een zeldzaamheid. Wat te denken trouwens van het Black Sabbath-achtige Master Of Disguise dat door zijn stroperige tempo heerlijk wegluistert en dankzij de eerder genoemde subtiele details absoluut uitnodigt tot herbeluistering.

Dit titelloze debuut is een typisch voorbeeld van een ondergewaardeerde plaat. De cd verscheen op het verkeerde moment, misschien te laat na alle Queenr�che klonen, maar om de band dan maar af te doen als een kloon, dat is wel heel grof. Sterker nog, deze debuutplaat is simpelweg ��n van de beste US power metalalbums uit de geschiedenis. De zang, de akkoorden en de songs zijn van een werkelijk prachtige kwaliteit. Hier waren absolute meesters aan het werk en het is dan ook erg prettig dat de heren in de afgelopen jaren alweer een paar keer op de planken hebben gestaan. Voor al dit moois mogen we in ieder geval dhr. Conklin bedanken, maar ook zeker de overige bandleden. Een spannende plaat die ondanks de ietwat gedateerde sound nog niets aan kracht heeft ingeboet, wat de verschillende oude magazines (in die tijdgeest) er ook over hebben gezegd. Een klassieker derhalve.

Tracklist:
1. Chase Your Dreams
2. Master Of Disguise
3. Lord Desire
4. Toll Of Pain
5. Will O' The Wisp
6. Blaze Of Glory
7. Wings Of Rage
8. New Age Rebels
9. Fool On The Run