Klachten dat ik kreeg van mijn vrouw. De kopjes en schoteltjes zijn stuk, de baby’s zijn ontregeld, de tulpen hangen krom en de schilderijen zijn van de muur gevallen. En dat al voor de derde keer dit jaar. Wat wil je ook als je in een paar maanden tijd drie releases van Hatebreed door de kamer laat denderen. U begrijpt het goed, Hatebreed heeft dus weer een nieuw wapenfeit op de mensheid losgelaten. Ditmaal geen DVD of coveralbum, maar een volledig nieuw album met de eenvoudige titel Hatebreed.

Kredietcrisis of niet, het publiek weet het namelijk enorm te waarderen en blijft het kopen. Metal keeps the economy running! Hatebreed staat nu zelfs in de Dutch Album Top 100. Het moet niet gekker worden, maar het is wel terecht. Dit zal wel weer aanleiding zijn voor de zogenaamde “critici” om de band niet meer als TRUE te beschouwen, maar whatever, deze band wordt daar alleen maar sterker door.

Terug naar het album. Bij Hatebreed weet je vaak wel wat je te wachten staat. De band staat voor power, agressie en een geweldige drive. Dat is op het nieuwe album niet anders, maar daar is het niet alleen bij gebleven. De heren hebben zich volgens mij sterk laten beïnvloeden door de oude albums van Slayer en Metallica en het laatste album van Pro-Pain (No End In Sight uit 2008). Hatebreed klinkt namelijk meer (thrash)metal dan ooit tevoren en heeft her en der ook wat meer melodie aan hun metalcore toegevoegd. In feite kun je wel spreken van een driedeling op het album Hatebreed, te weten 1) de oude vertrouwde Hatebreed, 2) de thrashy Hatebreed en 3) een melodieuzere Hatebreed.

De oude vertrouwde Hatebreed komt naar voren op het beste nummer van het album Through The Thorns. Dit is een typische Hatebreeder! Dit nummer swingt de pan uit en heeft die bepaalde aantrekkingskracht die ervoor zorgt dat je niet stil kunt blijven zitten, heerlijk! Verder is de geweldige opener Become The Fuse ook een vermelding waard, dit nummer bevat een geweldige break als zanger Jasta inzet met “You Know What It Takes To Be Ignited”.

De (thrash)metal invloeden zijn goed te horen op Hands Of A Dying Man en Between Hell And A Heartbeat, met name een band als Slayer klink hier goed door. Meer dan ooit zijn er gitaarsolo’s te vinden in de muziek van Hatebreed. Ook opvallend is het instrumentaaltje Undiminished, dat mij heel stiekem aan de oude Metallica doet denken.

Net als Pro-Pain heeft ook Hatebreed wat meer melodie toegepast en laten ook zij gerust enkele Wo-ho-ho’s door de speakers tetteren. Maar dit wil zeker niet zeggen dat de mannen van Hatebreed nu ineens pussies zijn geworden. Integendeel. Het geeft de muziek een bepaalde frisheid mee. Luister maar eens naar No Halos For The Heartless en Every Lasting Scar en laat je verrassen.

Echt iets slechts over dit nieuwe album heb ik niet te zeggen. Ik had in ieder geval niet verwacht dat Hatebreed nog met een dergelijk album op de proppen zou komen. Hatebreed bevat ten opzichte van het vorige album Supremacy (2006) ietwat minder power en agressie, maar over de gehele linie is Hatebreed een veel diverser en beter album geworden. Wellicht zelfs het beste album ooit van Hatebreed. In ieder geval hebben ze de lat hoog gelegd voor de volgende release.

Two Thumbs Up voor deze gasten.

Tracklist:
1. Become The Fuse
2. Not My Master
3. Between Hell And A Heartbeat
4. In Ashes They Shall Reap
5. Hands Of A Dying Man
6. Everyone Bleeds Now
7. No Halos For The Heartless
8. Through The Thorns
9. Every Lasting Scar
10. As Damaged As Me
11. Words Became Untruth
12. Undiminished
13. Merciless Tide
14. Pollution Of The Soul