Tijdens de regeerperiode van Gaius Aurelius Valerius Diocletianus, kortweg Diocletianus, een Romeins keizer, vond de grootste vervolging van Christenen in de Romeinse geschiedenis plaats. Door middel van een aantal wetten werden langzaamaan de rechten van de Christenen ingenomen en werden ze gedwongen zich te bekeren tot de destijds geldende norm op het gebied van religie. Voor de niet gehoorzamers, waren er de leeuwen. Hoewel het aantal slachtoffers vermoedelijk slechts bleef steken op ca. 3000, een aantal dat de Christenen later zelf ruimschoots overtroffen hebben, wist dit feit in Nieuw Zeeland de aandacht van een aantal black metallers te trekken die er hun band naar vernoemden: Diocletian!
Wegens het ontbreken van de teksten op hun eerste album Doom Cult, moet ik jullie de vraag schuldig blijven of dit thema ook werkelijk behandeld wordt, al vormen de titels een stevige hint in de juiste richting. Hoewel de aanwezigheid van teksten een grote meerwaarde kan leveren aan de muziek, doet Diocletian het zonder ook uitstekend. Al vanaf de eerste momenten van het titelnummer, word je ondergedompeld in een pikzwarte deken van geluid. Ontzettend smerige, dof geproduceerde black/death overrompelt je. Nauwelijks en niet verstaanbare teksten, immer voort hakkende drums en ruizig gitaargeweld dat nauwelijks door de deken van geluid heen prikt, maken van Doom Cult een zware dobber voor de gematigde black metalluisteraar.
Doom Cult vergt enkele luisterbeurten voordat het kwartje valt. Het is niet zozeer de instrumentbeheersing van de bandleden of de sfeer van nummers die het een goed album maken, maar de flow die erin zit. Het hele album is een heerlijke, ogenschijnlijk chaotische, mengelmoes van gitaar- en drumgeweld, met galmende rauwe zang. Zodra je daarin meegezogen wordt, gaan je dingen opvallen. Kleine ontdekkingen zoals gitaarsolos, aanstekelijk riffwerk, chaotische pingels, samples en meer, wat het een hele bijzondere ervaring maakt. Daarnaast is dit werk van Diocletian zon keiharde aanslag op je zintuigen, dat een diehard black metalfan het absoluut zou moeten waarderen.
Hoewel ik niet snel vergelijkingen met andere bands maak, komt de naam Truppensturm boven drijven. Beide bands spelen ongeveer dezelfde vorm van black metal; lekkere no nonsense, doorrazende herrie. Diocletian is echter net even een tikkeltje bruter en agressiever en er zit meer vaart in het album dan dat van Truppensturm. Ook een vergelijking met de Australische death metallers van Portal ligt voor de hand; een chaotische wirwar van geluiden met daarin ontzettend veel fantastische details verstopt. Als na verloop van tijd dat kwartje gevallen is en je hebt de verbanden in Diocletians muziek ontdekt, dan gaat er een wereld voor je open.
Wat is 2009 tot nu toe toch een goed jaar voor black metal gebleken. Al vele fantastische albums hebben in mijn jaarlijstje plaats mogen nemen en nu komt ook die van Diocletian daarbij. Wie dit echter niet trekt, raad ik aan een paar andere projecten van deze heren te proberen. Vassafor en Witchrist maken ook heerlijke muziek, maar ze zijn iets toegankelijker. Veel plezier met Doom Cult!
Tracklist:
1. Doom Cult
2. The Iron Fist
3. Oath To Ruin
4. Deathstrike Overkill
5. Werewolf Directive
6. Antichrist Hammerfist
7. Bullet Vomited
8. Baphocletian
9. Heretics
