De formatie rond meestergitarist Jeff Waters is de status van support-act dan ook nog steeds niet ontgroeid. De laatste keren dat ze in Nederland te zien waren, mochten ze de fans van jongere bands als Trivium en Iced Earth opwarmen. Inmiddels zit het gezelschap zelfs zonder platencontract. Het dertiende studio-album is reeds opgenomen, maar het door financile problemen geplaagde SPV/Steamhammer zag af van de optie om het schijfje uit te brengen. Zij gaven er de voorkeur aan om middels een live-dvd het contract met Annihilator te beindigen.
Volgens de bandleden zijn ze inmiddels in gesprek met enkele labels en zou de nieuwe plaat begin 2010 toch uit moeten komen. Het zou me echter niets verbazen als Annihilator, net als hun landgenoten van Anvil met This Is Thirteen, zich gedwongen zullen zien om hun dertiende werkstuk in eigen beheer uit te brengen. Misschien moet de band het voorbeeld van Anvil maar helemaal volgen en proberen om via een (letterlijk) meelijwekkende achter-de-schermen documentaire een (welverdiende) comeback te maken. Met hun muziek lijkt het immers niet meer te lukken.
Het begon nochtans zo goed. Zelden ben ik zo verpletterd door een nieuwe plaat als toen ik in 1989 het debuutalbum Alice In Hell in de cd-speler stopte. Het semi-akoestische intro Crystal Ann brengt de luisteraar in hemelse sferen, waarna je gedurende het tweede nummer in de hel afdaalt; Alison Hell om precies te zijn. Deze magistrale compositie maakte destijds niet alleen op mij een verwoestende indruk, want de luisteraars van het radioprogramma Varas Vuurwerk verkozen Alison Hell aan het eind van dat jaar in de Top 10 van beste metalsongs ooit.
De twee navolgende songs zijn bijna net zo goed. W.T.Y.D . en Wicked Mystic bieden namelijk brute en tegelijkertijd catchy thrash metal, met originele songstructuren en spetterend gitaarwerk. Dankzij de belachelijke tekst vormt Burns Like A Buzzsaw Blade hierna weliswaar een kortstondig dieptepunt, maar het restant van Alice In Hell is wederom van hoog niveau. Met name het slotnummer Human Insecticide is een waar genot, ondanks dat we die riff al eens eerder hebben gehoord (in songs van Exodus en Metallica).
De lead vocalen van Randy Rampage zijn misschien niet naar ieders smaak, maar passen goed bij de muziek, en drummer Ray Hartmann vult de gaatjes vakkundig. De grote smaakmaker van deze cd is echter Jeff Waters, die de bas, de achtergrondzang en al het gitaarwerk voor zijn rekening neemt. Met Alice In Hell zette hij zichzelf in n klap op de kaart als een geniale gitaarheld, die bijna elke andere thrash metal gitarist degradeert tot een beginneling.
Hoewel Annihilator een jaar later met Never, Neverland een verdienstelijke opvolger afleverde, heeft Waters het torenhoge niveau van het debuut nooit meer kunnen evenaren; niet als gitarist en evenmin als songwriter. Dat is waarschijnlijk wat er mis is gegaan: Annihilator schepte met het eerste album zulke immens hoge verwachtingen, dat sindsdien elke nieuwe plaat onherroepelijk als een teleurstelling wordt ervaren. Alice In Hell daarentegen zal tot in de lengte van dagen te boek blijven staan als onvergetelijk meesterwerk.
Tracklist:
1. Crystal Ann
2. Alison Hell
3. W.T.Y.D.
4. Wicked Mystic
5. Burns Like A Buzzsaw Blade
6. Word Salad
7. Schizos (Are Never Alone) Parts I & II
8. Ligeia
9. Human Insecticide
