Ik moet eerlijk toegeven dat ik nooit heel veel met het stemgeluid van Munroe heb gehad. Toegegeven, vooral live was hij een waardige opvolger van wijlen David Wayne, maar op plaat spetterde hij nooit écht. Ik meende altijd dat dit lag aan Kurdt Vanderhoof, die halstarrig zijn vastgelegde gedateerde metalpad wilde volgen. Daarbij kon natuurlijk geen rekening worden gehouden met mogelijke beperkte capaciteiten bij de zanger. Munroe heeft nu zelf de hand gehad in alle composities en zanglijnen, dus verwachtte ik de nodig verbeteringen. Helaas blijkt dat niet het geval te zijn. Hoewel de plaat op het eerste gehoor best lekker klinkt, zijn het toch vooral nummers waarvan er minstens dertien in een dozijn passen. De weinig opwindende en nogal vlakke zanglijnen van Munroe zorgen daarnaast ook niet voor het benodigde vuur. Net als bij Metal Church blijkt hij vooral een degelijke zanger die helaas niet veel gebruik maakt van zijn mogelijkheden.
Het hele album is een aaneenschakeling van uitgekauwde clichés en riffs die we al talloze malen voorbij hoorden komen. Het is prima als je een dergelijk doel nastreeft, zoals Metal Church dat ook deed, maar de betrokkenen missen nou eenmaal de compositorische gave van een man als Vanderhoof. Dat betekent dus dat nummers als Deafening Hypocrisy en Ivory Towers het ene oor ingaan en het andere weer uit. De muziek wordt verder prima uitgevoerd, maar dat was ook wel te verwachten met Michael Wilton (Queenrÿche) en Rick Van Zandt (ex-Metal Church) in de line-up. Regelmatig wordt er gevlamd, zoals in de prima gitaarsolo's, maar de vrij simpele nummers worden er niet beter van. De kale en vrij indirecte mix zorgt er bovendien voor dat de muziek niet al te spetterend klinkt.
Munroe blijft een sympathieke zanger die ervoor gezorgd heeft dat Metal Church een hele leuke doorstart kon maken, maar in zijn eentje weet hij niet het gat op te vullen dat zijn voormalige broodheer achterliet. Laten we het verleden achterwege, dan blijft er ook al niet meer dan een vrij modale metalplaat over waarop slechts sporadisch échte kwaliteit te vinden is. Het is de goede man gegund, maar dan moet hij wel met wat uitdagender songmateriaal op de proppen komen. Het zegt eigenlijk al wel genoeg dat de beste compositie (Man On The Silver Mountain) een cover van Rainbow is.
Tracklist
1. Far
2. What You Choose To Call Hell (I Call Home)
3. Deafening Hypocrisy
4. Rebuild The Ruins
5. Delirium
6. Demon Opera
7. Sea Of Souls
8. Desperate Man
9. Ivory Towers
10. Evil Genius
11. Ride Me
12. Man on the Silver Mountain
.jpeg){kind=small}
