Deze negende langspeler klinkt na de eerste paar luisterbeurten zowel vertrouwd als anders. Vertrouwd, omdat al snel duidelijk wordt dat ook Evangelion weer vol staat met ijzersterke death metal. Verrassend, omdat de band toch voor een iets organischer geluid lijkt te hebben gekozen in vergelijking met The Apostasy. De zang van Nergal klinkt weliswaar nog altijd dictatoriaal en indrukwekkend, maar is minder gesampled, waardoor de teksten beter te verstaan zijn dan ooit. Daarnaast zitten ook de nummers iets minder gekunsteld in elkaar, waardoor met name de openingsnummers Daimonos en Shemhamforash het live erg goed zullen gaan doen.
Naarmate het album vordert, worden de nummers weer wat complexer van aard. Zo hebben nummers als Transmigrating Beyond Realms Ov Amenti en He Who Breeds Pestilence aardig wat luisterbeurten nodig om te blijven hangen. Het meest verrassende nummer vind ik persoonlijk het donderende midtempo-nummer Alas, The Lord Is Upon Me, dat ondanks zijn korte lengte en relatief trage tempo een verpletterende indruk achterlaat. Daar staat tegenover dat het afsluitende Lucifer eveneens een overwegend trager nummer minder indruk maakt.
Hoewel Evangelion productioneel gezien weer geweldig klinkt, haalt het album het toch net niet bij zijn voorganger. Daar staat tegenover dat ook The Apostasy aardig wat groeitijd nodig had voordat ik dat album op zijn volledige waarde schatte. Hoe dan ook, het gaat uiteindelijk om de details, want in grote lijnen is Evangelion ieder geval het kwaliteitsproduct geworden dat we inmiddels wel mogen verwachten van een band als Behemoth.
Tracklist:
1. Daimonos
2. Shemhamforash
3. Ov Fire And The Void
4. Transmigrating Beyond Realms Ov Amenti
5. He Who Breeds Pestilence
6. The Seed Ov I
7. Alas, Lord Is Upon Me
8. Defiling Morality Ov Black God
9. Lucifer