Ik ga deze review niet beginnen met een verhaal over de geschiedenis van Megadeth, de hoogtijdagen van begin jaren 90, het vertrek van bandleden, alcohol,- en drugsgebruik en de glorieuze terugkeer naar de roots. Ik zal al helemaal geen verhaal houden over de voormalige band van Megadeth frontman Dave Mustaine. Ik begin simpelweg met het oordeel dat Endgame een fantastisch album is, die wat mij betreft de hoogtijdagen van weleer helemaal terugbrengt.
United Abominations kon mij goed bekoren, al kreeg ik toch het idee dat de songs me na verloop van tijd minder deden, de politiek getinte teksten me minder aanstonden en dat de productie toch beter had gekund. Geen zorgen, Endgame zal de mensen die deze twijfels ook hadden meteen overtuigen. Het openingsduo Dialectic Chaos/This Day We Fight zijn instant speed metal pareltjes zoals we ze sinds Rust In Peace niet meer gehoord hebben en laten meteen duidelijk horen waarom Chris Broderick de perfecte gitarist voor Megadeth is.
Chris heeft namelijk hetzelfde soort charisma in zijn spel wat Marty Friedman ook had en hij strooit veelvuldig met technische stukjes die uitblinken in virtuositeit en gevoel. Qua spelcapaciteiten is hij duidelijk Mustaines meerdere, maar doordat Dave hier wat smerige solos speelt zijn ze een afwisselend gitaartandem dat de liefhebbers zal doen smullen. Naast de openingstracks raast de speed metal trein door op nummers als Headcrusher en het aan High Speed Dirt doen denkende 1,320 (door de verwijzing naar autos en dezelfde bluesy solos), terwijl de tragere stampers ruim vertegenwoordigd zijn met nummers als Bite The Hand en The Right To Go Insane.
De melodieuzere aspecten van een album als Youthanasia zijn nog steeds aanwezig op een prachtig nummer als 44 Minutes, waar de staccato riffs, ronkende baslijnen en vlijmscherpe solos worden afgewisseld door een refrein waar Dave zich vol overgave instort. De meest interessante nummers zijn echter het duistere en erg oldschool aandoende Endgame, waar men veelvuldig switcht tussen vette grooves, thrashriffs en weergaloze gitaarsolos, en de ballad van het album, The Hardest Part Of Letting Go Sealed With A Kiss. Denk hierbij niet aan een zoveelste remake van A Tout Le Monde, maar aan sfeervolle, met orkest ondersteunde, akoestische passages, die afwisselen met bijtende riffs en een gemotioneerde en tegelijkertijd maniakale hoofdpersoon die zijn geliefde inmetselt.
Een goed nummer is niks zonder een goede productie, een wijsheid die Andy Sneap in pacht heeft. Hij voorziet het album van een scherpere en zwaardere productie dan Megadeth ooit heeft gehad, zonder er ook maar een moment voor te zorgen dat Endgame als een Nevermore of een Machine Head album klinkt. Het voornaamste pluspunt is de eindelijk weer eens hoorbare basgitaar, die op deze manier weer een grotere rol lijkt te hebben dan hij sinds het vertrek van David Ellefson had. De drums klinken daarnaast spetterend en vanzelfsprekend hebben de gitaren de zware sound die een metal album horen te kenmerken.
Om terug te komen op de openingsstelling: hoe fantastisch is Endgame precies? Met een bepaalde vorm van objectiviteit kunnen we toch stellen dat Endgame met gemak begin jaren 90 had kunnen uitkomen, maar de eerlijkheid gebied mij toch hieraan toe te voegen dat dit album na 20 luisterbeurten in mijn top 3 van favoriete Megadeth albums is terecht gekomen. Welke albums dit zijn laat ik even terzijde, maar ik ben heel erg benieuwd of meerdere mensen deze reactie hebben. Endgame verdient met recht een toppositie in mijn jaarlijst en zal weinig mensen teleurstellen. Leve Megadeth!
Tracklist:
1. Dialectic Chaos
2. This Day We Fight
3. 44 Minutes
4. 1,320
5. Bite The Hand That Feeds
6. Bodies Left Behind
7. Endgame
8. The Hardest Part Of Letting Go Sealed With A Kiss
9. Headcrusher
10. How The Story Ends
11. The Right To Go Insane
