Men is niet bij de pakken gaan neerzitten, want Bovio's tomeloze enthousiasme voor het potentieel van SoP leidde uiteindelijk tot een deal met Napalm Records die het wel zag zitten in de frle schone uit Mexico en haar gevolg. Een van de eerste optredens in de nieuwe setting was in de Eindhovense Effenaar, en daar was (onder goedkeurend oog en oor van Lucassen en partner Lori Linstruth) al het een ander te horen van het nieuwe materiaal. Uiteindelijk ligt nu het volledig nieuwe album in de schappen en de hamvraag is: is SoP nog steeds SoP? Ja en nee.
De oude lijnen die Lucassen had uitgezet zijn iets of wat vervaagd en men is meer de kant opgegaan van de, laat ik het noemen, gothic nu-metal. Er is wat minder variatie te horen dan tijdens het debuut, iets minder sferisch en bombastisch ook, en men heeft hoorbaar de waardering voor bands als Evanescence meegenomen in het schrijfproces. Bovio is in topvorm; zij wordt volop in staat gesteld haar gouden stembanden in dienst van de nummers te stellen als The Art Of Loss het album opent. Als het album voortkabbelt in de cd speler blijkt wel na verloop van tijd dat het grote gevaar (te veel van het zelfde) op de loer ligt; er zijn net wat teveel herkenbaarheden uit het verder overigens goede songmateriaal te halen, en ik mis net even die ene "touch" (lees: afwisseling) om het hele album lang geboeid te kunnen blijven.
Neemt niet weg dat de band een uitstekende plaat heeft gemaakt, en nog een heel proces door te maken heeft voordat de hernieuwde eigen identiteit gestalte heeft kunnen krijgen. Wat mij betreft wel een vette voldoende, ook voor de productie van Joost Van Den Broek en consorten, en ik ben erg benieuwd (nu al) naar de opvolger. Weer een cover zoals nu Radiohead's Street Spirit is dan ook niet meer nodig.
Traclist:
1. The Art Of Loss
2. In The End
3. Now Or Never
4. When You Hurt Me The Most
5. Run Away
6. Games We Play
7. This Endless Night
8. My Leader
9. Burn My Pain
10. Let Me In
11. Street Spirit
12. A Part Of You
13. All I Know
