Commandment is ook weer zo'n obscure band die in de jaren tachtig enkele demo's maakte. De heren werden helaas nooit getekend en dit is na een gelimiteerde LP release uit 1999 de eerste keer dat de muziek (ooit uitgebracht als demotape in 1988) officieel op cd verschijnt. Waarschijnlijk lag het aan de gigantische hoeveelheden goede heavy metal uit die tijd. Laten we eerlijk zijn, deze Amerikanen hebben geen eigen geluid en dat was vooral vroeger belangrijker dan nu. De band borduurt voort op ouderwetse speed metal zoals dat ook door bands als Agent Steel, Savage Grace, Exciter en Apollo Ra werd gebracht. De vraag rijst direct waarom Engraved In Stone dan nu wl relevant is. De reden is simpel. Tussen alle overgeproduceerde en ongelofelijk zware rommel voelt Commandment als een ware verademing. De productie is rauw en zelfs aan de dunne kant, maar wat kan deze band lekkere nummers schrijven. De inmiddels overleden zanger David Nava kon bovendien zo het jonge broertje van John Cyriis (Agent Steel) zijn. Wanneer hij een mogelijk album na Unstoppable Force had ingezongen, dan had niemand het waarschijnlijk gemerkt. Luister maar eens naar Crystal Ball en zoek de gelijkenissen.
De cd kent negen composities en een gitaarsolo. Vroeger waren er wel meer bands die zich schuldig maakten aan dergelijke stukjes egotripperij en wat betreft deze cd vergeten we Olos Ratiug (Guitar solo omgekeerd) heel snel. Zenuwachtig gepiel zonder ergens heen te gaan. Nee, dan hoor ik gitarist John Remesnik liever in dienst van de nummers. Opener Oriental Maiden begint bijvoorbeeld met een zeer apart klinkend leadstukje dat iets overtuigender klinkt. Het nummer ontpopt zich tot een sterke song, met een refrein dat dagen in je kop blijft hangen. De muziek is lekker riffgeorinteerd en daaroverheen is er de galmende stem van Nava. Opvallend zijn de uitgekiende melodieuze riffs en de ouderwetse scheursolo.
Het album is helaas niet altijd even consistent, want naast de overbodige gitaarsolo staat er ook nog een vrij matige ballad op het album. Never Be Afraid is een nogal ongenspireerd en sfeerloos werkje, waarin de vrij rappe gitaarsolo enigszins misplaatst is. Gelukkig schopt de band weer lekker om zich heen in Claws Of Death, waarin opnieuw een hoofdrol is weggelegd voor de snerpende strot van Nava. Het ene moment lijkt hij op Cyriis en het volgende moment steelt hij subtiel een zanglijntje van Midnight (Crimson Glory). Het zij hem vergeven, over de doden niets dan goeds.
Hoewel de productie nogal gedateerd is, heb ik dat niet als een storend element ervaren. De muziek gaat er namelijk door leven en de klanken klinken nog wilder en opzwepender dankzij het organische totaalgeluid. Het nieuwe artwork stelt verder niet zoveel voor, maar uiteindelijk is dit toch een zeer aansprekende re-release geworden. De liefhebbers van snelle US power metal kunnen met een gerust hart de beurs trekken, maar haast je, want in de eerste instantie zijn er maar duizend exemplaren van geperst. Deze muziek roept misschien nostalgie op voor de n, maar de cd laat zich tevens prima beluisteren vanwege de uitstekende muzikale verrichtingen van de band. Liefhebbers van bovenstaande namen weten wat ze te doen staat.
Tracklist:
1. Oriental Maiden
2. Virgin White
3. Crystal Ball
4. Eyes Of Fire
5. Never Be Afraid
6. Take No Prisoners
7. Olos Ratiug
8. Light In The Dark
9. Claws Of Death
10. Sands Of Time
11. Engraved In Stone
.jpeg){kind=small}
