De band weet een demo door te spelen naar Megadeth roerganger Dave Mustaine, tekenen een deal met Epic Records en nemen in 1988 het door Mustaine geproduceerde debuut Refuge Denied op. Het thrashende power metal album bevatte al elementen die later zouden uitgroeien tot Nevermore, zij het met meer rechtlijnigheid en veel meer falsetto's. Het stuwende Battle Angels is wat dat betreft het (letterlijke!) hoogtepunt van het album, en mag zich tot een van de gaafste nummers ooit rekenen. Hoe legendarisch het album ook is, ik wil het nu hebben over opvolger Into The Mirror Black dat in 1990 volgde en het volwassene, artistieke geluid liet horen dat we nu van Nevermore kennen.
Het album wordt ingeluid door de desolate bas intro van Future Tense. Op de drempel van de jaren negentig, bezingt Dane de maatschappelijke verloedering en mijmert over wat de toekomst zal brengen. Ondanks dat Into The Mirror Black geen conceptplaat is, is dit direct wel de rode draad van het album. Op een introspectieve wijze verwoord de zanger zijn twijfels over de maatschappij, religie en de menselijke wilskracht. De hoes weerspiegelt een zelfde soort overpeinzende, donkere sfeer. Het album straalt de typische Twin Peaks sfeer uit van de Amerikaanse Northwest met haar kille klimaat en enorme dennenbossen.
Wie nu denkt dat het een oeverloos album is geworden dat muzikaal geen punt weet te maken, heeft het mis. Het album telt negen stevige nummers met venijnige zang. Ondanks de vrij lichte productie (op de CD tenminste), zijn de riffs, en zelfs de zang, ongekend ritmisch en groovend. Taste Revenge en One More Murder zijn hier perfecte voorbeelden van. En anders is het wel het tierende Seasons of Destruction inclusief monsterriff. De fijngevoelige intonaties van Dane bewijzen weer wat een meesterlijke en expressieve zanger hij is. Telkens wisselt hij overtuigend van volle, wanhopige zang naar scherpe en agressieve uitbarstingen. Gitarist Jeff Loomis trad pas na opnames van het album toe tot de band, maar zijn afwezigheid is ondanks zijn kwaliteiten geen gemis. Gitaristen Lenny Rutledge en Sean Blosl hebben een strak en ritmisch album neergezet en laten zeker in afsluiter Communion een noemenswaardige fantastische solo horen. Door al deze superlatieven is het niet verwonderlijk dat Sanctuary wel eens het ‘thrashende’ broertje van stadsgenoten Queensrÿche werd genoemd. Een aardig passende omschrijving.
Met Communion eindigt Into The Mirror Black na alle zware filosofische overpeinzingen overigens met een positieve noot: Religieuze façades zullen geen soelaas bieden en dienen afgebroken te worden om op eigen kracht tot zelfrealisatie te komen.
Het einde van Sanctuary werd aangekondigd door de welbekende val na de hoogmoed van de grote rockbands uit de jaren tachtig. Seattle werd de bakermat voor de grunge en dat had ook haar invloed op Sanctuary. De helft van de band wilden flirten met de muziekstijl, maar Dane, Sheppard en Loomis bleven trouw aan hun eigen muzikale gedachtegoed en begonnen in 1992 de doorstart met Nevermore. In ’95 volgde het debuut dat in lijn van Into The Mirror Black wéér een progressieve en artistieke stap voorwaarts was.
Tracklist:
1. Future Tense
2. Taste Revenge
3. Long Since Dark
4. Epitaph
5. Eden Lies Obscured
6. The Mirror Black
7. Seasons Of Destruction
8. One More Murder
9. Communion
