Wat een teleurstelling, dit schijfje. De biografie beloofde een geweldige mix van Grindcore, Death Metal, Hardcore, Jazz en Rock, en als groot liefhebber van bands die allerlei genre's door elkaar gooien begon ik dan ook met goede moed aan het luisteren van deze plaat. Het duurde niet lang voordat ik erachter kwam dat hier niet echt sprake is van een 'geweldige mix', maar van een vrij onopmerkelijke collage van stijlen die vooral door de irritante productie helaas niet opvalt in de oneindige stroom van extreme metal releases, waar het telkens moeilijker wordt geschikte platen uit weg te plukken.

De biografie beweert daarnaast dat Papercut Homicide klinkt als een combinatie van Cephalic Carnage, Dillinger Escape Plan, Pig Destroyer en Acid Bath. Nou, de Hardcore basis en schreeuwvocalen van Dillinger hoor ik zeker terug in deze band, maar het noemen van bands als Cephalic Carnage en Pig Destroyer is pure misleiding. In de eerste plaats hoor je van Death Metal helemaal niets terug in de nummers van Papercut Homicide en zijn de schaarse blastpassages gemakkelijk te traceren naar het vrij moderne neo-hardcore genre, waardoor de band tijdens die stukken meer als bijvoorbeeld December klinkt dan als Napalm Death. Deze hele cd heeft overigens meerdere banden met neo-hardcore, en heeft door de technische aard en hectische karakter van de muziek ook wel wat te maken met het soort hardcore-gerelateerde bands die Relapse de laatste tijd veel tekent, zoals Burnt by the Sun. Maar het niveau van die band wordt op "From Filth Comes Grace" zelden behaald: af en toe lijken de heren op weg te zijn naar een fatsoenlijk nummer, maar door het rotte geluid eindigen deze pogingen zonder meer in nederlagen.

Een album als dit heeft gewoon een vette, heldere productie nodig om de luisteraar te overtuigen. Je kunt nog zo'n goede instrumentbeheersing hebben en je longen uit je lijf schreeuwen totdat je bloed ophoest, maar zonder dat vette, meedogeloze geluid zal het resultaat er niet slagen indruk te maken op de luisteraar. Niet als deze hiervoor in de plaats ook naar Cephalic Carnage of Dillinger Escape Plan kan luisteren. Daarnaast krijgt de muziek door de productie een chaotische eigenschap en verdrinken er herhaaldelijk instrumenten in het veel te zware bassgeluid, waardoor de noodzaak om dit soort muziek op tergens hoog volume te draaien niet vervuld kan worden zonder zware irritatie op te wekken.
Naast de schreeuwpartijen laten de heren af en toe wat sludgy rock horen, zoals in het laatste nummer "Vanilla and Warm Rain". Maar door de vervelende, haast valse zuivere zang lukt het Papercut Homicide om zelfs in de nummers waarvoor goede productie niet zo belangrijk is, wederom te irriteren.

Als ik jou was ging ik, indien ik ge�nteresseerd was in technische, brute mengelmoesjes, op zoek naar materiaal van de bands waartegen ik Papercut Homicide in deze recensie afzette, in plaats van tijd en geld te vespillen in een band die veel te vroeg een debuutalbum heeft mogen uitbrengen en het kwalitatief niet haalt bij z'n collega-bands.

Tracklist:
1. Water's Edge
2. Rasputin
3. Hellfire Choir
4. The Road is Ruin
5. Boss Hog
6. A Will to Arson
7. Taken to New Lows
8. It's In My Hands
9. Sign of the Leper
10. Mother Mary and Your Sidearm
11. The Order
12. Trojan Whore
13. Muted Saviour
14. The Thread
15. Transient and Undesirable
16. Vanilla and Warm Rain