De voorganger was wellicht íets te catchy. Blood Oath is dan weer meteen het andere uiterste. De nummers zijn behoorlijk dicht geplamuurd met drukke acties, vernuftige riffs en een dof geluid, waardoor de muziek behoorlijk compact en ontoegankelijk wordt. Het is moeilijk om de vinger op de rode draad te leggen, omdat deze vaak haast onvindbaar is in de volle nummers. De solo’s hebben op Blood Oath behoorlijk wat terrein in moeten leveren, waardoor de muzikale nimbostratus nauwelijks wordt gebroken en daardoor zwaar, beladen en haast ondoordringbaar boven de hoofden blijft hangen.
Eigenlijk is dit allesbehalve negatief, toch wordt een album waarvan de nummers allemaal op deze manier worden opgebouwd gauw vrij eentonig. De beginnummers klinken bedrukt en trekken daarmee de aandacht, maar dit blijft 40 minuten lang hetzelfde en het album mist bliksemschichten die de boel eens lekker op z’n kop zetten. Niet alleen de pieken ontbreken, ook de furie lijkt plaats te hebben gemaakt voor bedompte massa death metal. Op zich geen slechte manoeuvre, maar waarom niet die twee factoren combineren? Een band als Suffocation moet knallen, pakken en uiteenrijten.
Blood Oath is een gedurfde zet die wellicht op lange termijn een goed groeialbum gaat opleveren. Toch hoor ik Suffocation liever lomp over de oren donderen dan deze te comprimeren. Als basis is de sound van Blood Oath zeer geschikt. Nu moet daar nog een goede hand vol krenten in.
Tracklist:
1. Blood Oath
2. Dismal Dream
3. Pray For Forgivness
4. Images Of Purgatory
5. Cataclysmic Purification
6. Mental Hemorrhage
7. Come Hell Or High Priest
8. Undeserving
9. Provoking The Disturbed
10. Marital Decimation
.jpg){kind=small}
