��Tja, wat moet ik er eigenlijk mee?�� Dit was de vraag die me een ruim half uur achtervolgde bij het beluisteren van deze plaat. Profound Measures kan je gerust een �d�j� vu-album� noemen. Matige metalcore dat platgetreden paden nog even aanstampt voor het gemak. Dit Duitse vijftal is een nieuw lid van het grote grijze gebied waar simpelweg niks nieuws in te ontdekken is.

Nee, plezier heb ik niet beleefd aan deze plaat. Deze plaat klinkt alsof de bandleden iets teveel energydrank hebben weggetikt terwijl de vocalist door zijn schoonmoeder met een bezem de studio door wordt gejaagd. Hyperactieve gitaarstukken die absoluut kracht en originaliteit ontberen en zang wat structuur mist en bovenal behoorlijk nerveus klinkt. Uiteraard mogen cleane vocalen op deze plaat ook niet ontbreken. Zoals zo vaak kan de vocalist niet echt zingen en probeert er met een pseudo-dramatische toon toch iets van te maken.

Alle veertien tracks zijn vrijwel identiek. Hierdoor verslapt elke interesse binnen luttele seconden. Tuurlijk doen de mannen wel hun stinkende best, maar ze moeten toch beseffen dat je met dit materiaal nooit echt ver zal komen. Om je hoofd boven het maaiveld uit te kunnen steken moet je echt van betere huize komen. Helaas, een gemiste kans. Wederom een plaat dus dat het label �overbodig� meekrijgt.

Tracklist:
1. The Permission
2. Pinpoint The Shift
3. Mask Off
4. Cellphone Slaves
5. The Dirty Details
6. On A Trip
7. Need For A Romeo
8. Debriefing
9. Raya (instrumental)
10. Red Love
11. Input
12. Down On Me
13. Directions
14. Bloody Encounter