Na het uit elkaar vallen van het ook al zo veelbelovende Powervice, kreeg gitarist Selim Lemouchi de ingeving om occulte, Satanistische rock te maken. Muzikaal lijkt het een regelrechte reďncarnatie van de psychedelische rock uit de jaren zeventig. Vanwege de zangeres en de occulte thematiek van de band zijn Jefferson Airplane en Coven verplichte referenties.
Maar met Come, Reap zet de band wel een oprecht eigen werk neer. De toon wordt gezet door een warm gitaargeluid en de al eerder genoemde zangeres. Bijgenaamd ‘the Mouth of Satan’, zingt ze met een bijna lieflijke maar ook scherpe stem lofliederen ter ere van Satan. Maar alle inzet om de occulte ideologie uit te dragen ten spijt, is het in weze gewoon lekker ontspannende en rockende muziek met veel sfeervol soleerwerk. Concreet bestaat Come, Reap uit vier aanstekelijke nummers en een doeltreffende cover van Roky Erickson (White Faces) die perfect binnen het repertoire The Devil’s Blood past. Trouwens, wat een gaaf nummer is dat! Samen met The Heaven’s Cry Out For The Devil’s Blood en de schitterende instrumentale uitloop van Voodoo Dust de hoogtepunten van het album.
Van The Devil’s Blood valt ook live veel te verwachten. De optredens worden steevast Rituelen genoemd, en wierrook, bloed en vuur worden ingezet om de sfeer compleet te maken. Of je nou het occulte en retro imago van de band serieus neemt, of het slechts als een leuke gimmick ziet om met een korreltje zout te nemen, feit blijft dat de optredens en muziek van The Devil’s Blood een ervaring op zich zijn. En dáár gaat het om.
Tracklist:
1. Come, Reap
2. River Of Gold
3. The Heaven’s Cry Out For The Devil’s Blood
4. White Faces
5. Voodoo Dust
