Eerst was er Hellhound. Een ondergewaardeerde speed metalband uit de VS. Waarom? Te moeilijk waarschijnlijk, want Hellhound mocht naast traditionele invloeden ook graag de luisteraar op het verkeerde been zetten met rare tempowisselingen en progressieve passages. Veel succes had de band niet, maar de honger naar meer hield bij een deel van de bandleden niet op. Zo vormden enkele leden aan het begin van de jaren '90 Rapidfire. De uitgangspositie was wederom om sterke speed metal te schrijven, maar dan zonder al teveel gekke uitstapjes. Rapidfire piste echter ook naast de pot na de eerste demo en dat leidde er toe dat er een hele plaat op de plank bleef liggen, tot nu.

Het Amerikaanse Stormspell heeft er een hobby van gemaakt om oude demo's zeer professioneel af te stoffen en uit te brengen, maar af en toe verschijnt er ook werk dat altijd op de plank is blijven liggen. Settle The Score is zo'n werkje. Ferme speed metal, compromisloos en hard, maar tegelijkertijd ook melodieus en opgesierd met fraaie gitaarmelodie�n en heerlijke solo's. Driewerf hulde voor Stormspell, want wat Rapidfire uitspookt mag ook ruim vijftien jaar na dato zeker gehoord worden. De plaat rockt, de muziek heeft vaart en het geheel klinkt alsof het gisteren is opgenomen, terwijl dat toch enkel geldt voor wat gitaarlijnen en de zang. Prachtig.

De muziek van Rapidfire laat zich omschrijven als een mix van traditionele US metal zoals Omen dat fabriceerde (denk dan wel het epische randje weg) en enkele thrash elementen. Dat laatste is vooral terug te vinden in de lekkere riffs. Die doen echt terug denken aan de beste nummers van Malice en hier en daar zelfs doemt ook Vicious Rumors (Word Of Mouth periode) op. De zang van Glen Sievart is dan wel weer eentje van het 'love-it or hate-it' soort. Hij heeft een rauwe strot en hij bekt lekker, maar zijn bereik is enigszins beperkt. Dat past overigens goed bij razend lekkere nummers als Blood And Vice en het lekker eenvoudige High Speed Disaster. Vooral dat laatste nummer heeft een doodsimpel refrein dat werkelijk dagen in de kop blijft hangen.

Naarmate de plaat vordert komen er stiekem toch wat complexere composities voorbij. No Mans Land lijkt op het eerste gehoor een vrij eenvoudige thrasher, maar de manier waarop melodielijnen en de wervelende solo's in het geheel zijn verstrengeld doet toch terugdenken aan de progressievere Hellhound dagen. Machtig lekker en dat geldt eigenlijk voor de hele plaat. De cd trekt razendsnel aan je voorbij en na afloop gaan de meeste vingers ongetwijfeld meteen weer naar de repeat knop. Kijk tijdens de beluistering trouwens ook eens naar het sublieme hoesje. Passender kan het niet. Een uitstekende release, dat lijkt me duidelijk.

Tracklist:
1. Blood And Vice
2. Den Of Thieves
3. High Speed Disaster
4. What If
5. Settle The Score
6. House Of Madness
7. No Mans Land
8. Hot Rod To Hell
9. Catacombs
10. The Ultimate Deception
11. A Certain Kind Of Killer
12. Terror In The Sky
13. False Prophets
14. Too Bad