Om eerlijk te zijn had ik niet verwacht dat de Deense band The Burning nog enige rol van betekenis zou gaan spelen. Het eerste album Storm The Walls uit 2007 was een degelijk album en liet een band horen met potentie, maar ik dacht dat deze band tot de grote grijze middenmoot zou gaan behoren. Maar The Burning heeft het er niet bij laten zitten en komt met een beest van een album op de proppen. Het nieuwe album Rewakening is zoveel beter dan het eerste album dat ik alleen maar diep kan buigen voor deze Denen.
De power-death-thrash van The Burning staat gewoon als een huis en je nekspieren worden behoorlijk afgemat. Vernieuwend is het allerminst, maar lekker is het wel. De band heeft zich echt op vele fronten verbeterd. Zo spat de brute kracht en speelvreugde bijna letterlijk van het album af, wat met name te danken is aan de uitstekende productie. Deze is zelfs nog een stapje beter dan die van het debuutalbum. De band zit hiermee echt in een zetel. Luister bijvoorbeeld eens naar de gitaren en drums op dit album, deze zijn echt zeer krachtig. Wees niet bang dat The Burning een studioband pur sang is, want de band won onlangs in Denemarken nog een prijs voor beste live-act en daar versloegen zij zelfs niemand minder dan Volbeat (ook niet bepaald een slechte live act).
Maar het belangrijkste is toch wel dat The Burning met name de kwaliteit van de nummers aanzienlijk heeft verbeterd. Waar de nummers op het debuutalbum nogal veel op elkaar leken, daar weet The Burning op dit album de nummers veel meer een eigen gezicht te geven. Luister bijvoorbeeld eens naar mijn absolute favoriet He Who Whispers In The Back Of Us All. Dit nummer is van het begin tot het eind een lust voor het oor en laat de power en passie horen van een band in topvorm. Ook heeft de band duidelijk meer tijd besteed aan de kleinere details die de nummers nu net dat beetje extra geven. Neem nu bijvoorbeeld die typische piepende gitaartrucjes in het nummer Carnivora, trucjes waar met name een band als Pantera veel gebruik van maakte. Een andere aanrader is het nummer Eight Legged Omen, dit nummer is genadeloos scherp, lekker heavy en even slepend en onhoudbaar als een op hol geslagen lopende band. Wat me verder opvalt is de stem van brulboei Johnny Haven, deze gast heeft zich echt enorm ontwikkeld en weet nu zijn stem op meer manieren te gebruiken.
Zo langzamerhand begint dit toch wel weer een heel positief verhaal te worden. Gelukkig zijn de heren van The Burning menselijk en dus ook te betrappen op enkele verbeterpuntjes. Na meerdere luisterbeurten heb ik toch het gevoel dat de band nog niet helemaal het onderste uit de kan heeft gehaald. Er is namelijk nog meer groei mogelijk ten aanzien van de opbouw van de nummers. De band gaat soms nog net iets te ver met het doorvoeren van bepaalde breaks. De band zou nog veel meer zaken kunnen weglaten en het eenvoudiger kunnen insteken. Waar je nu soms een snelle bijna blastbeat hoort, zou wellicht een simpele langzamere beat effectiever zijn. Ook de ondersteunende grunt is soms net iets te vaak aanwezig en zou zelfs wel helemaal weggelaten kunnen worden.
Ondanks deze kleine speldenprikjes blijft Rewakening een uitstekend album dat zeker de komende tijd nog wel blijft "branden" in de CD-speler van mijn auto. Dus ik zou zeggen oordeel zelf en check myspace waar je, heel toevallig, de door mij genoemde nummers zelf kunt beluisteren.
Tracklist:
1. It Came From The North
2. Cloven Hoof
3. Carnivora
4. Eight Legged Omen
5. Repentance (Burned On The Stake)
6. Father They Call Me The Heretic
7. He Who Whispers In The Back Of Us All
8. Evangelical Cannibal
9. Unspeakable
10. Live The Goat
11. Rewakening
12. My Apostacy
