Het Franse Amesoeurs heeft sinds de release van de EP Ruines Humaines altijd een speciaal plekje gehad in mijn hart. Dat was eigenlijk maar te danken aan ��n nummer. Hoewel de twee meer black metalgerichte composities op dat plaatje best leuk waren, was het toch het prachtige Faiblesse Des Sens dat bij mij het hart sneller deed kloppen. Uitblinkend in eenvoud, maar op een zodanig smaakvolle wijze uitgewerkt dat ik er talloze keren naar heb kunnen luisteren. De breekbare vocalen van zangeres Audrey Sylvain in combinatie met sinistere gitaartokkels en naar new wave neigende riffs bleken een gouden greep. Het was dan ook pijnlijk om te horen dat de band inmiddels uit elkaar is. De vooral op internet uitgevochten ruzies rond de toekomst van de band waren te genant voor woorden, maar gelukkig hebben de heren en dame nog wel besloten deze volledige cd op de mensheid los te laten.

Laat ik maar gelijk duidelijk zijn, want het is goed te horen waar de meningsverschillen moeten worden gezocht. Het is lang geleden dat ik een band heb gehoord met zo'n inconsistente stijl. Waar ik in een aantal nummers (Amesoeurs vooral) wederom betoverd word door de prachtige mix van Audrey en sfeervolle doch rauwe klanken, heb ik bij een paar andere tracks het idee dat de band geen flauw idee had wat er moest gebeuren. Krakkemikkige black metalcomposities staan er namelijk ook op. Soms zijn die nummers best te pruimen, maar op de meeste momenten doen ze me denken aan afgekeurde Peste Noire composities. Afgekeurd, omdat ze een stuk rustiger zijn en vooral minder sprankelend. Het is ook nog eens zo dat waar de zang van Neige opduikt, Audrey haar mond dicht houdt. Ik begrijp het niet, want die combinatie had juist prachtig kunnen worden uitgewerkt.

Wat rest is een wisselvallige plaat met een aantal briljante momenten, maar ook een aantal mindere stukken. Wanneer de muziek klinkt als een macabere mix van Joy Division, Alcest en het betere post-rockwerk bevalt Amesoeurs mij het beste. Let wel, ik vind Neige nog altijd een zeer getalenteerd muzikant en songschrijver, want dat wordt hier wel weer bewezen. Maar om toch heel stug de eigen lijn door te zetten en er geforceerd nog wat black metal bij op te persen, dat is een gemiste kans. Wat een majestueus meesterwerk had kunnen zijn, is nu een inconsistente plaat geworden, waarop de band slechts bij vlagen de juiste sfeer te pakken heeft. Het is werkelijk alsof er af en toe twee verschillende bands aan het werk zijn.

Een laatste tip als er ooit nog weer wat nieuws verschijnt, Peste Noire is Peste Noire, Alcest is Alcest en laat Amesoeurs in godsnaam Amesoeurs blijven. Nu is het gewoon zonde dat het Franse temperament deze potentieel fantastische groep fataal is geworden. Daarnaast is het nog minder leuk dat de band die interne conflicten niet heeft kunnen verbloemen met een krachtig geheel van goede muziek.

Tracklist
1. Gas In Veins
2. Les Ruches Malades
3. Heurt
4. Recueillement
5. Faux Semblants
6. I XIII V XIX XV V XXI XVIII XIX � IX XIX � IV V I IV
7. Trouble (�veils Inf�mes)
8. Video Girl
9. La Reine Trayeuse
10. Amesoeurs
11. Au Cr�puscule de Nos R�ves