Ik groef Deadly Blessing enige tijd geleden al een keer op uit het graf en nu is het de beurt aan het eveneens Amerikaanse Powermad. Een band die op dit moment ook weer wat aan het proberen is. Een prima plan en dan mogen ze gelijk Absolute Power van een fatsoenlijke re-release voorzien, want dit is toch een US metal parel waar je U tegen zegt. Powermad had gewoon de pech dat ze een beetje te laat waren. Ik zou zelfs durven stellen dat de band aan het einde van de jaren '80 een beetje achter de feiten aanliep. De thrash tsunami was alweer enigszins geslonken tot een flinke golf en de meeste thrashbands verwerkten allerlei progressieve elementen in hun muziek. Het minstens zo innovatieve Powermad had natuurlijk het geluk dat ze n van de metalkrakers bij uitstek op zak had, namelijk het vurige Slaughterhouse. De band mocht zelfs komen opdraven in de David Lynch film 'Wild at Heart' om een stukje te spelen. Geen slechte promotie, zou je denken.
Toch valt Powermad wel in de categorie van haast vergeten speed metalgroepen. Dat is vreemd, want op basis van een wereldschijf als Absolute Power zou je dat niet zeggen. Spectaculaire power/thrash/speed (noem het wat je wilt), die twintig jaar na dato nog helemaal niets aan kracht heeft ingeboet. Met technisch perfect spel en een hele lading intelligent geschreven nummers is ook vandaag nog eer te behalen. Wanneer je die strakke afgebeten riffs hoort in een nekkenbreker als Return From Fear, dan is het toch volkomen duidelijk? Een knallende klassieker. Wanneer je het graag iets melodieuzer hebt, dan draai je toch gewoon het prachtig uitgewerkte Nice Dreams dat met wereldse zanglijnen veel hedendaagse melodieuze metalnummers nog altijd naar de kroon steekt. Wat me nog altijd opvalt is dat er op een schitterende en subtiele wijze met details wordt omgesprongen. Neem bijvoorbeeld de prominente baslijntjes in Test The Steel (Powermad). Dat zijn de elementen waardoor het nummer net dat beetje extra krijgt.
De productie is misschien het enige waar vandaag de dag het predikaat 'gedateerd' op kan worden gedrukt, maar een probleem is dat totaal niet. De sound is helder en het drumgeluid leeft. Dat is andere koek dan die doodgetriggerde vuilnisemmers die tegenwoordig worden gebruikt. De gitaarsolo's snijden bovendien ouderwets door merg en been terwijl de band melodie en interessante ritmiek nooit uit het oog verliest. De melodie is terug te vinden in het fabuleuze gitaarwerk, maar de voornaamste gangmaker op dat gebied is wel Joey DuBay. Deze zanger/gitarist zorgt er met zijn karakteristieke zang voor dat het vocale vlak continu een traktatie blijft.
De plaat kakt eigenlijk op geen moment in, al blijft de eerste helft van het album net wat beter hangen. Waarom zeg ik dat eigenlijk? In vergelijking met het dertien-in-een-dozijn werk dat vandaag aan n stuk door verschijnt is deze plaat een verademing. Razende en muzikaal fantastische US metal, waarvan het hart ook nu nog sneller gaat kloppen. Deze recensie is dan ook deels een schreeuw om eindelijk die plaat een keer fatsoenlijk opnieuw uit te brengen, want de oude uitgave is behoorlijk lastig te vinden. Dat is zonde, want dit is een ware klassieker.
I can conquer, I can hold you, in the Slaughterhouse!
Tracklist
1. Slaughterhouse
2. Absolute Power
3. Nice Dreams
4. Return From Fear
5. Test the Steel (Powermad)
6. Plastic Town
7. B.N.R.
8. Failsafe
9. Brainstorms
10. Final Frontier
