Met David Ellefson op de bas en Jimmy Degrasso op de drums heb je als band zeker niet de minste muzikanten in huis als je een mix van thrash, heavy en progressieve (lees: technische) metal wil maken. Persoonlijk was ik nog niet bekend met het vorige album van de band, iets waar ik mij als Megadeth liefhebber toch wel een beetje voor mag schamen, gezien het feit ik altijd een groot fan was van David Ellefsons baswerk. De vraag was dan ook in hoeverre dit album mij en de Megadeth liefhebbers zou aanspreken.
Aan de ene kant lijkt F5 bijzonder veel op Megadeth. Ook hier wisselen semi-thrashriffs elkaar af met spetterende solos, terwijl de solide ritmesectie de nummers voorziet van een lekkere basis. Ook gitaarmelodien die doen denken aan de Youthanasia en Cryptic Writings albums en grooves van een album als Countdown To Extinction doen denken aan de dagen van weleer toen Dave Mustaine en David Ellefson nog door een deur konden.
Aan de andere kant lijkt F5 echter totaal niet op Megadeth. Allereerst slaagt de band erin om zowel toegankelijker, moderner en tegelijkertijd progressiever te klinken, terwijl de zang van Dale Steele toch eerder thuis lijkt te horen in een hardcore band. Hier hebben we ook meteen het zwakste punt van het album te pakken: de zang, hoe krachtig het soms ook mag klinken, is bijzonder eentonig en lijkt soms niet te passen bij het toch redelijk oldschool klinkende materiaal. Ik moet de beste man wel nageven dat hij er absoluut voor zorgt dat de band hierdoor een lekkere eigen sound neerzet, maar echt gecharmeerd van zijn stem ben ik toch niet.
Na een tiental luisterbeurten openbaren de nummers zich wel steeds verder, waarbij voornamelijk de speelse tempowisselingen, interessante basloopjes en bovenal erg lekkere gitaarsolos toch behoorlijk bevallen. Neem nu een nummer als Wake Up waar al deze ingredinten (inclusief flamencostuk op de gitaar) perfect uit de verf komen en de zanger er ook in slaagt een erg aanstekelijk refrein neer te zetten, wat men na een keer beluisteren niet snel uit het hoofd zal krijgen. Toegegeven, niet alle liederen zijn even sterk, maar het overgrote merendeel richt zichzelf met het grootste gemak boven de grijze massa op.
The Reckoning is een toegankelijke en tegelijkertijd originele plaat die bewijst dat dhr. Ellefson zich geen zorgen hoeft te maken dat hij zonder Mustaine in de problemen zal komen. Voor de liefhebbers van melodieuze heavy/thrash metal met een modern randje een absolute aanrader.
Tracklist:
1. No Excuse
2. I Am the Taker
3. The Reckoning
4. Rank And File
5. Love Is Dead
6. Through Hell
7. Wake Up
8. Cause For Concern
9. My End
10. Control
11. Final Hour
