De avond is gevallen en een dikke mistlaag maakt zich meester van het drassige moeraslandschap. Het is koud en angstvallig stil, je hoort alleen het geluid van je voetstappen op de sompige ondergrond. Af en toe bekruipt je het gevoel dat er iets of iemand achter je loopt hetgeen niet het geval is. Wat doe ik hier op deze godvergeten plek. Mijn vrouw had me zo nog afgeraden om naar deze plek af te reizen, maar het moeten haast onverklaarbare oerinstincten zijn die mij hier hebben gebracht, instincten die sterker zijn dan mijn verstand. Opeens merk ik dat ik niet verder kan lopen, het lijkt wel of iets of iemand mijn benen aan het blokkeren is. Damn, ik merk dat ik de ondergrond aan het verliezen ben, al gauw komt het besef dat ik terecht gekomen ben in drijfzand. Paniek begint zich meester te maken over mijn lichaam en langzaam maar zeker dreigen modder en gras in mijn mondhoeken terecht te komen. Ik schreeuw zo hard als ik nog kan in de hoop dat iets of iemand me hoort. Dan opeens verschijnt er een verblindend licht aan de horizon waardoor ik gedwongen wordt mijn ogen te sluiten. Het is muisstil en ik besluit mijn ogen weer te openen en dan��dan besef ik dat ik ben terecht gekomen op de bank in mijn woonkamer, waar ik zie dat mijn CD-speler zojuist is gestopt met het afspelen van het nieuwe album van My Dying Bride.

De muziek van My Dying Bride behoeft eigenlijk geen introductie meer. Deze band weet al jaren als geen ander met haar muziek de meest sombere, kille, depressieve en ijzingwekkende gevoelens bij je naar boven te halen. Love us, or hate us is dan ook vaak het credo van de band. My Dying Bride is verder geen band die op elk album volledig andere muziek maakt. Wel verwerkt de band in haar muziek steeds weer andere kleine elementen die ertoe bijdragen dat de albums een bepaalde aantrekkingskracht hebben. Maar ten allen tijde is de kwaliteit van de muziek van een zeer hoog niveau. Zo is het ook gesteld met alweer het tiende studioalbum For Lies I Sire. Aan motivatie zal het niet gelegen hebben om van het tiende album een succes te maken, dit omdat er op het nieuwe album een aantal nieuwe bandleden meespelen. Ten opzichte van het vorige album zijn Katie Stone (toetseniste/violiste), Lena Ab� (bas) en Dan Mullins (drums) er voor het eerst bij.

Het album start met wat getokkel en de overbekende stem van zanger Aaron, maar al gauw komen de eerste echte doomy gitaren aan de orde vergezeld van sferische vioolklanken. Jawel, de viool is weer nadrukkelijk aanwezig in de de muziek van My Dying Bride. De openingstrack My Body A Funeral is een typisch My Dying Bride nummer en daarmee dan ook een perfecte entree tot het album. De band gaat verder met het fantastische nummer Fall With Me. Dit nummer begint zeer dreigend en zwaar om daarna zelfs over te gaan in typische metal. Het lijkt er op een bepaald moment zelfs op dat de band een ode brengt aan Iron Maiden. Het echte hoogtepunt van het album is echter het nummer The Lies I Sire. De kracht van dit nummer is de pure eenvoud van die ene geweldige doomy riff die je keer op keer terug hoort en de kille sfeer die het nummer uitademt. Dit nummer gaat bij mij keer op keer in de repeat. Verdere pareltjes op dit album zijn de nummers Santuario Di Sangue, met dat geweldige tussenstukje met creepy vioolgeluid en het venijnige A Chapter In Loathing. Dit laatste nummer bevat volgens mij de snelste stukken (bijna blastbeat), sinds het nummer God Is Alone van de EP Symphonaire Infernus Et Spera Empyrium uit 1991.

Ik ben zeer enthousiast over dit album, maar is dit nu dan ook het beste album ooit van My Dying Bride? Daarop kan ik duidelijk een �nee� op antwoorden. De albums The Angel And The Dark River en As The Flower Withers zullen wellicht wel nooit meer overtroffen worden. Deze albums waren hun tijd vooruit en wisten je destijds enorm te overrompelen. For Lies I Sire verrast me niet, echter het nieuwe album laat wel een band in topvorm horen die naar mijn mening wel heel dicht in de buurt is gekomen van deze twee mijlpalen. Deze vernieuwde band kan in ieder geval nog jaren mee en dat is ook een belangrijk gegeven in deze dagen waar de grijze middenmoot maar groter en groter wordt. Wat echt opvalt is dat eenvoud het hele album siert, eenvoud is het sleutelwoord en over het geheel is er op het album ietwat meer ruimte voor rust en bezinning. Over rust en bezinning gesproken, ik ga nog eens even lekker wegdromen op de muziek van My Dying Bride.

Tracklist:
1. My Body A Funeral
2. Fall With Me
3. The Lies I Sire
4. Bring Me Victory
5. Echoes From A Hollow Soul
6. Shadowhaunt
7. Santuario Di Sangue
8. A Chapter In Loathing
9. Death Triumphant