Des te verbaasder was ik dan ook toen To The Nines voor het eerst uit mijn speakers denderde. De hele plaat lijkt gemaakt om wantrouwige zeikers zoals ondergetekende de mond voor eens en altijd te snoeren. Vanaf de eerste tonen van To The Nines beukt het nieuwe album weer ongenuanceerd zoals de gehoorgangen binnen met een intensiteit die we als laatste ten tijde van Bloodred Hatred en Ballet Of The Brute gehoord hebben.
Waar er bij de laatste albums The Sickness Within en Snake Eyes And Killer Smiles een gelaagder en iewat diepgaander Hatesphere te horen was, wordt er nu weer met de botte bijl gehakt. Het album is vooral met een doorgetrapt gaspedaal gespeeld en gunt de luisteraar nauwelijks rustpunten.
Ook blijft de vocale presentatie van zanger Jonathan Joller Albrechtsen niet onopgemerkt. Hij heeft weliswaar niet dezelfde manische en bijna-klaplong vocalen van voorganger Jacob Bredahl, desondanks weet hij met zijn brute orgaan te overtuigen.
Hatesphere heeft mij erg weten te verbazen met To The Nines; he is een plaat geworden waar de agressie werkelijk vanaf spat. Het wiel wordt zeker niet opnieuw uitgevonden, echter als je toe bent aan een enorm pak rammel in je oren kun je gewoonweg niet om dit album heen.
Tracklist:
1. To The Nines
2. Backstabber
3. Cloaked In shit
4. Clarity
5. Even If It Kills Me
6. Commencing A Campaign
7. The Writing's On The Wall
8. In The Trenches
9. Aurora
10. Oceans Of Blood
