Brute deathmetal? Nee, laat u mij maar niet lachen. Als we de zelfspromotie-infosheet van September Murder moeten geloven, dan is de nieuwe Duitse deathmetalster woest rijzende. Uiteraard zou ik precies hetzelfde hebben vermeld, in de betreffende schoenen staande, echter is de brute death-vermelding niet alleen discutabel en misplaatst, maar ook simpelweg niet gerechtvaardigd. Mijns inziens uiteraard, want "bruut" is voor de ��n een bakje vla, voor de ander een middagje Amazone-waden. Op blote voeten, dat spreekt voor zich.

Agony In Flesh, het debuut van deze Duitse "been there done that sensatie", zit daar ergens tussenin. Het is geen slappe hap, laten we dat ook maar een eerlijke melding toekennen. Eigenlijk is het best een lekker album ook, echter wel volgens het boekje dat inmiddels wel gekreukt en gescheurd moet zijn van de frequente inkijk. Men neme de US-death/metalcore en mixe het met de catchy, melodieuze Zweedse deathmetal. De oplevering presenteert een agressief, snel en vlammend album waarop zowel bijtend gekrijs, donderend gebulder en linke tempo's als strakke riffs en mooie gitaaruithalen royaal van de partij zijn. En in Again, It Crossed My Way heeft men zowaar een heuse Belphegor-riff verstopt.
De productie is met doordachte precisie op het eindproduct afgestemd. Vlot, transparant en licht van materie. Geen zompige stempels en zwaarmoedige hoeken. De muziek moet vooral goede onderscheid kennen en flink voort kunnen.

In feite doet September Murder het met Agony In Flesh zo gek nog niet. Een kraker is het echter niet, een verrassing of een buitengewone muzikale sensatie evenmin. Zoveel albums uit precies ditzelfde straatje zijn Agony In Flesh (recentelijk) al voorgegaan...

Tracklist:
1. ...And The Entrails Fill The Sea
2. Slavery Of Heartdisruption
3. Breathing Cadaver
4. After Every Setting Sun
5. Between Grass And Guilt
6. To Satisfy The Eyes Of An Obsessed
7. Again, It Crossed My Way
8. Agony In Flesh