Als je twee Zweedse Grammy's hebt gewonnen dan kun je echt wel wat. En dat Laney iets kan bewijst hij met dit soloalbum. Zijn stem doet me hier en daar denken aan een jongere versie van Alice Cooper, met dien verstande dat het bereik van Chris wat hoger is. Automatisch ga je verder vergelijken, en de namen van Kiss, Def Leppard en Warrant drijven al snel boven, maar ik moet zeggen dat hij er in is geslaagd om dit album een heel eigen karakter mee te geven, mede omdat hij een goed stel muzikanten rond zich heen heeft weten te verzamelen.
Ik zou zelf I Dunno of The Stranger In You (een supernummer met een helaas wat tegenvallende gitaarsolo) als opener hebben gekozen omdat deze songs meer representatief zijn voor het album dan het wat rommeligere Situation. Op dit album verder genoeg afwisseling, zowel in tempo als in het karakter van de songs. De teksten zijn niet altijd even geweldig, maar persoonlijk maal ik daar niet zo om. De koortjes die hier en daar opduiken zijn net wat te Def Leppard-achtig en dat doet een beetje afbreuk aan de cd. Speciale vermelding nog voor Pissed At What Ya Missed, dat samen met The Stranger In You voor mijn gevoel de betere twee songs van het album zijn.
Lekkere ongecompliceerde rock van een echte muziekliefhebber, en ik denk zeker dat de ras-hardrockers dit album zullen waarderen. Zeker als je van Def Leppard houdt zou ik maar eens gaan luisteren.
Tracklist:
1. Situation
2. I Dunno
3. Make You Cry
4. The Stranger In You
5. Fire & Ice
6. I Hate Yer Guts
7. Get U Down
8. Pissed At What Ya Missed
9. Make My Day
10. Last Man Standing
11. Skin On Skin
12. Pride B 4 The Fall
.jpeg){kind=small}
