Het begint allemaal met The leper affinity, een nummer van ong. 10 minuten. Een nummer met sfeer, veel sfeer. Het begint als een death metal nummer (vrij melodieus) maar op een gegeven moment slaat het nummer rustig over naar een nummer dat aan de jaren 70 progressieve stijl doet denken. Hetzelfde geld voor Bleak, qua struktuur en opbouw een beetje het zelfde, maar qua sfeer toch anders. Op het 3e nummer "Harvest" heeft men de death metal achterwege gelaten en laat men de jaren 70 stijl weer horen. The drapery falls is een erg onvoorspelbaar nummer, dat ook weer duidelijk zo'n stijlwisseling laat horen. Erg knap wat men hier laat horen. Ik denk niet dat het zin heeft om de vier volgende nummers te omschrijven aangezien dat toch weer een beetje hetzelfde wordt. Niet dat de nummers hetzelfde zijn, maar alles is moeilijk te omschrijven.
Ik wil wel heel graag Opeth complimenteren met een enorm album. Het is niet echt toegankelijk, het eist namelijk nogal wat aandacht. Het album groeit constant (op het forum na te lezen :) en de sfeer zit er duidelijk in. Bijzonder dat de zanger zo'n goede stem heeft naast het grunten, en dat men zo veel sfeer kan maken zonder keyboards! (Enkel een piano!) Dit is duidelijk n van de beste cd's van dit jaar. Klasse!
