Aldus de band en welke band beweert wat anders? Toegegeven, met Echoes Of Human Decay komt men niet beroerd voor de dag. Gezien het feit dat ik doorgaans steen en been klaag over de technische trend binnen deathmetal, die vrijwel iedere redelijke band om zeep lijkt te helpen, is een cd als deze in dat opzicht al een hele verademing. Termen als "geniaal", "baanbrekend" of "overdonderend" blijven weliswaar achterwege, evenals de beoogde onderwerping van het slakkenhuis, daarvoor leunt Echoes Of Human Decay op teveel bekende en nauwelijks verrassende fundamenten. Toch bevat een cd als deze vooral gevarieerde, degelijke en stevige kost die... nouja... niet echt een bedreiging voor de bovengenoemde bands vormt, maar klassieke deathmetal met melodieuze riffs wel weer stevig op de kaart zet.
Het gitaarwerk in veel nummers (The Siege, Duellist) neigt geregeld richting de melozweedse noot en klinkt bij wijlen als de iets minder melodieuze versie van de oude Insomnium. In combinatie met de robuuste grom, een sporadische krijs, thrash-aandoende hobbels, een likje smerigheid en logisch opgebouwde nummers die met het tempo spelen en de luisteraar geen obstakels in de weg leggen, wordt Echoes Of Human Decay al met al een cd die, gezien de ingredinten, er zonder meer mag zijn. Van mij mag Dominance gerust weer tien jaar op de opvolger broeden, te veel van deze muziek zal het luisterplezier onvermijdelijk reduceren. Toch knalt de band voorlopig drie kwartier aan massieve doch flexibele death uit het oorlogstuig. Geen fratsen, dat scheelt.
Helaas geldt dat ook voor de hoes...
Tracklist:
1. Dead Mechanism
2. Last Witness
3. Gilgamesh
4. Primordial
5. The Siege
6. Duellists
7. The Temple Of Two Queens
8. Unholy Birth
9. The Sailor
10. Like a Distant Thunder
