Straight Into Hell bestaat uit een mix van heavy en doom. Hiermee probeert Veritate een bepaalde epische sfeer te creren in de nummers. En eerlijk is eerlijk, dat is ondanks de krakkemikkige productie zo af en toe zeker te horen. Muzikaal gezien valt er eigenlijk ook niet zo gek veel aan te merken. Structureel gezien zit het allemaal wel prima in elkaar. Zo zijn er best wat toffe riffs te horen, met aardige tempoversnellingen en dito solos. Het keyboardgeluid klinkt af en toe iets te vlak maar voegt toch een beetje sfeer toe aan de nummers. Verassingen zijn echter niet te ontdekken. Hierdoor slaat de verveling na een nummer of vier er toch in. Het begint angstvallig teveel op elkaar te lijken en dat is toch echt dodelijk voor een plaat. Vooral als die ook nog zo godsgruwelijk lang duurt.
Muzikaal is alles dus wel ok. Op vocaal gebied echter niet. Zanger C.L.A.W. probeert met een lage droevige en duistere stem de boel bij elkaar te zingen maar faalt daar grandioos in. Op n of andere manier wilt hij zijn stem aanpassen aan het epische geluid wat de band nastreeft. Het resulteert in een uiterst beroerde sombere stem waar zelfs de meest duister ingestelde personen van moeten grinniken. Zijn teksten zijn echter wel geweldig. Blijkbaar heeft hij zijn roeping gemist om gewoon poet te worden en dichtbundels uit te brengen. Als zanger kan hij namelijk geen potten breken.
Er zit wel enige potentie in Veritate om een behoorlijk vette sound neer te zetten. Maar ze hebben nog behoorlijk veel huiswerk te doen. Overtuigen doen ze nog lange niet met Straight Into Hell. Daarvoor is alles nog te traag, te saai en rammelt het nog aan alle kanten. Omdat ik niet de beroerdste ben plak ik nog een karige voldoende op deze plaat. Een aanrader voor de liefhebber is het niet.
Tracklist:
1. Intro
2. Murder To Be Gods
3. Panic Game
4. Straight Into Hell
5. Father Time
6. Keepers Of The Flame
7. Scary Mary
8. Kindred
9. Dead Man Walking
10. Court Of Rats
.jpeg){kind=small}
