Na het erg lekkere Threshold moest ik toch wel even slikken bij het idee een Hammerfall aan te treffen zonder Magnus Rosn en Stefan Elmgren. Misschien heeft het te maken met het feit dat ik de band pas leerde kennen vanaf Legacy Of Kings en deze twee personen daarom altijd bij het meubilair hebben gehoord, misschien was het de bhne-uitstraling die ze hadden of misschien waren het de niet geringe spelcapaciteiten. Punt is echter dat ik mijn conservatisme na enkele tientallen luisterbeurten van het nieuwe album No Sacrifice, No Victory overboord heb gezet en de change heb aanvaard. Misschien was het toch de juiste tijd hiervoor.
De van The Poodles afkomstige gitarist Pontus Norgren is namelijk een ware gitaarheld die Stefan met gemak eruit speelt qua techniek en gelijk aan hem is qua melodieus aspect in de solos. Luister maar eens naar eens naar het prachtige instrumentale Something For The Ages wat ook meteen de beste instrumental uit de carrire van Hammerfall is geworden. Bassist Fredrik Larsson is daarnaast de meest logische vervanger van Magnus, omdat hij op debuutalbum Glory To The Brave al verantwoordelijk was voor het uitwerken van het groepsgeluid en ook hier naar hartenlust erop los ronkt.
De liederen zelf zijn lekker afwisselend: van stoere meezingmetal (Any Means Necessary) tot happy metal (Life Is Now), terwijl ook een ballad (het sterke Between Two Worlds) en een lekkere snelle kraker als Legion te vinden zijn. Absolute hoogtepunt is echter het epische en snelle One Of A Kind wat nog het meest doet denken aan een vervolg op de klassieker Steel Meets Steel van het debuutalbum. Op dit nummer smeedt de band zowel de snelle riffs als de melodieuze passages en fantastische solos samen tot een klein hoogtepuntje uit de lange loopbaan die ze inmiddels achter de rug hebben.
De productie is net bij Threshold geregeld door Charlie Bauerfeind, die weet hoe hij koren episch moet laten klinken, drums moet laten donderen en gitaren moet laten gieren. Daarnaast laat Joacim Cans horen dat hij per album beter en beter wordt, door zowel zijn hoge als lage zang steeds krachtiger en meer veelzijdig te gebruiken. Goed, de teksten blijven van lachwekkend niveau en echte verrassingen zijn er niet te vinden, maar ik vraag me al verscheidene malen af of dit ook echt een minpunt is.
Heavy metal heeft als genre dan in de tussentijd misschien wel tig, meer gevolueerde substromingen voortgebracht, maar de oorspronkelijke stijl is nog steeds populair bij een behoorlijk groot publiek wat gewoon lekker wil meebrullen over metal en vechten, headbangen op simpele maar pakkende riffs en daarnaast ook nog eens wil genieten van prachtige solos. Dat geeft Hammerfall ons op dit album wederom en zelfs een klein stapje beter dan op het uitstekende vorige album Threshold. Rest mij alleen nog te zeggen dat de cover van The Knacks My Sharona het origineel overtreft!
Tracklist:
1. Any Means Necessary
2. Life Is Now
3. Punish And Enslave
4. Legion
5. Between Two Worlds
6. Hallowed Be My Name
7. Something For The Ages
8. No Sacrifice, No Victory
9. Bring The Hammer Down
10. One Of A Kind
11. My Sharona
