Over Satriani gesproken, dit album met 12 instrumentale nummers doet me ook sterk denken aan de emotionele stijl van Satchy. Luister maar eens naar nummers zoals In the year 2065 of In the center of love. Ook de over the top stijl van Steve Vai wordt een paar keer zeer effectief toegepast. Andere gitaristen waar Powell Young aan doet denken zijn toch wel Jason Becker, Paul Gilbert en Ritchie Kotzen.
Het album begint sterk en explosief met Run to space. Highway 66, Tribute to Bob Dylan is een tof nummer gebaseerd op een lekkere hardrock riff. Speedy king is over the top arpeggios sweet picking met maar n doel en dat is om alles eens uit de kast te halen. Dan heb ik liever een emotioneel nummer zoals Trouble water dat een bloedmooi thema heeft.
Kortom een sterk en afwisselend instrumentaal album met prachtige themas, hemelse solos en vooral sterke arrangementen. Het enigste minpunt dat je kan bedenken is de lage originaliteitfactor. Maar liefhebbers van het genre (en specifiek (de oude) Satriani) zullen veel plezier beleven aan dit 2065 Flying fingers. De titel is echt goed gekozen want deze gitaarvirtuoos vliegt met zijn vingers over zijn fretboard op formidabele wijze.
Tracklist:
1. Run to space
2. In the year 2065
3. Mari
4. Highway 66, Tribute to Bob Dylan
5. Lonesome loner
6. Speedy king
7. Trouble water
8. Dust in the air
9. In the centre of love
10. Flying fingers
11. Screaming in the storm
12. In a moody night