Nu dan een live album, en dat werd wel tijd. Hij heeft zo godsgruwelijk veel muziek gemaakt, en een live album was er eigenlijk nog nooit van gekomen. Dat dachten ze bij Frontiers ook. Het optreden tijdens het United Forces Of Rock festival in Ludwigsburg vorig jaar september werd opgenomen, en men vond dat de kwaliteit zodanig goed was, dat dit live album er nou maar eens moest komen.
De setlist valt wat tegen. Op drie nummers na (die van hemzelf zijn) speelt hij Rainbow en Purple nummers, en gezien zijn omvangrijke carrire en dito oeuvre hadden die verhoudingen toch wel veel anders kunnen liggen. Ik had al veel lovende verhalen gehoord over dit album, maar nu ik hem in de cd speler heb liggen hoor ik toch dingen die me tegenvallen. Ook JLT komt er niet onderuit dat zijn stembanden een dagje ouder worden. Met name bij Death Alley Driver en I Surrender is dat goed te horen maar daar houdt het (helaas) niet op...... Muzikaal staat het als een huis, daar valt niks van te zeggen, en de sound is prima, alleen had het publiek wat harder in de mix gemogen in plaats van de indruk geven dat er maar liefst 50 fans op dit concert waren afgekomen.
Als ik me concluderend afvraag wat ik nou van het album vindt, terwijl Burn in het lage studioalbum-tempo aan me voorbij trekt, dan heb ik twee gevolgtrekkingen: JLT en/of Frontiers hebben er een snel kassuccesje van gemaakt, en JLT is niet meer de superzanger die hij ooit was. Met name de laatste is toch wel een trieste gevolgtrekking. Uit historische en sentimentele overwegingen kan er nog een redelijke voldoende af.
Tracklist:
1. Death Alley Driver
2. I Surrender
3. Power
4. Street of Dreams
5. Power of Love
6. Can't Let You Go
7. Jealous Lover
8. Your Love is Life
9. Blood Red Sky
10. Stone Cold
11. Can't Happen Here
12. Spotlight Kid
13. Burn
