Een groot minpunt op de vorige plaat bestond uit de matige zangpartijen van Godfrey zelf. Liedjes schrijven gaat hem toch een stuk beter af. Dat moet de beste man zelf ook geweten hebben, want op deze tweede plaat deelt hij de zang met gitarist John Mitchell (Arena) en ene Dec Burke. Het komt de variatie in ieder geval ten goede. De nummers zijn bovendien ook een stuk beter uitgewerkt. Wilde men op het debuut nog wel eens te lang door neuzelen, daarvan is nu geen sprake meer. Jem heeft duidelijk gekozen voor de 'kop en staart' methode. Noten die ook chte nummers vormen. Liedjes die in je kop blijven hangen, ondanks dat de muziek niet vrij is van complexe passages en experimenten.
Experiments In Mass Appeal laat zich beluisteren als een combinatie van moderne Britse gitaarrock, neo-progressieve rock in de stijl van IQ en Arena en zeer moderne popmuziek. Deze elementen zijn subliem samengesmolten, waardoor er ook nu weer sprake is van een sterke cd. De toename van moderne invloeden is gelukkig niet ten koste gegaan van het gitaarwerk, want dat is wederom om te smullen. Mitchell jaagt weer de nodige jankende solo's de ruimte in, zoals alleen hij ze kan spelen. Het titelnummer en het bloedmooi gearrangeerde Wonderland springen er bij de eerste luisterbeurten het meest uit, maar na verloop van tijd groeit de hele cd met die nummers mee.
Opnieuw prachtige progrock van de bovenste plank, gezegend met een vette kraakheldere topproductie. Met deze plaat dringt de band gelijk door tot in de eredivisie van de symfonische rockmuziek. Niets geen oubollig gedoe, maar goede vooruitstrevende muziek met een moderne sound.
Tracklist
1. Experiments In Mass Appeal
2. Welcome To Nowhere
3. Pocket Sun
4. Saline
5. Dear Dead Days
6. Falling Down
7. You/I
8. Toys
9. Wonderland
