Bloed moet, dus vloeien met die handel. Snatch Club doet daar verder ook niet moeilijk over. Muziek dient het levensvocht aan de aderen te onttrekken of op z'n minst aanzetten tot handelingen die datzelfde resultaat tot gevolg hebben. Muziek dient het vlees van het bot te scheiden, de hersenen uit te knijpen en het lymfestelsel doen rotten. Alle immunoglobulinen ten spijt, het menselijk lichaam trekt vroeg of laat toch aan het kortste eind.

True Kids Superbrawl schrijft de verantwoordelijkheid voor de aangerichte schade dan ook graag op eigen naam. Indrukwekkend debuteert Snatch Club met een album vol werkelijk loodzware mutilatie van het oor en alles waar het oor aan vast zit. Kille, lompe doch technische nummers dreunen ��n voor ��n door merg en been. De cover van True Kids Superbrawl is overigens een mooie instinker. Afgaand op de massa kinders die elkaar vol agressie tot milkshake pureren, verwacht u geheid snelle, opgefokte blastbeatgrindcore. De cd in kwestie verschaft u echter ander luistervoer. Logge death/grind, die achter de botte bijl een scherpe scalpel houdt, waar af en toe flink mee wordt uitgehaald. De band houdt deze uitschieters wel heel beperkt, waardoor de uitval steeds een verrassing blijft.

True Kids Superbrawl is vooral een samenstelling van slopende riffs, technisch muziekkunde, crushende stemverkrachting, een noodzakelijke veeg humor en een verrassing aan het einde van de rit. Iets meer variatie in de nummers zou deze cd n�g beter invullen, met name de snelheid wordt op den duur toch een graag geziene gast die zich eigenlijk te weinig laat zien. Buiten dat is True Kids Superbrawl, mede dankzij de loffelijke productie, een ferme start voor een band die daarmee meteen in de relevante regionen van de moderne death/grind mag slachten.

Tracklist:
1.Introduction
2.Welcoming Snatchclub
3. Iron Rod At Toothlevel
4.The Onset Of Dispatch
5. Female Serial Killer
6. Interlude
7. A Fistful Effectivity
8. Scissoring Tempers
9. Fifty Punches Per Minute
10. Exhibition
11. My Private Toolbox