Geniaal, overweldigend en adembenemend zijn geen woorden die ik ooit verwacht had bij een album van Deathgate Arkanum te gebruiken. Totenwerke en hun oudere materiaal kon me maar matig boeien, maar met zijn bijdrage aan Gott In Uns, maakte Lestahn een grote sprong vooruit. Toen hij dit jaar met Stillhallen kwam, viel mijn mond bijna open van verbazing.
Nu zijn er de laatste jaren vaker grote verrassingen op het gebied van black metal uit Duitse hoek gekomen, maar van een vooruitgang als deze, was zelden sprake. Stillhallen biedt de luisteraar 40 minuten aan spookachtige melodieen, waanzinnig gekrijs, ijzige riffs en nog veel meer. Op een vrij laag tempo, laat Lestahn je kennis maken met alle facetten van zijn muziek en dat zijn er nogal wat. Zeven emotionele stukken, waarin subtiel met allerlei muzikaal vernuft wordt gespeeld, zijn hiervan het bewijs.
Monochrome Grey opent het album door een toon van mysterie en waanzinnigheid te zetten. Die waanzin wordt in de rest van het album steeds verder uitgebouwd, door het voortreffelijke vocale geweld. In Stillen Hallen daarentegen, slaat weer een heel andere toon aan, door episch in te zetten, tegen het eind af te zakken naar meeslepende treurigheid, om vervolgens met kracht af te sluiten. Zo zijn de stukken op Stillhallen vaak opgezet; bijzonder veel afwisseling, door subtiele veranderingen van toon.
Dat veranderingen niet altijd subtiel hoeven te komen, dat hoef je Lestahn ook niet te vertellen. Let maar eens op die kille, gierende riffs, waarmee je in Reisefragmente opgeschrikt wordt. Tel daarbij op de kerkkoren, keiharde melodieuze uitbarstingen, cleane zang en soms slepende black metal, later in het album. Als de bijtende vocalen in Mir Ward Als Wrd Ich Leben je dan tegemoet komen, is de verrassing compleet en weet je zeker dat je voortaan niet meer aan Deathgate Arckanum ontkomt!
Tracklist:
1. Monochrome Grey
2. In Stillen Hallen
3. Reisefragmente
4. Stilles Hallen
5. An Den Nebelhngen
6. Mir Ward Als Wrd Ich Leben
7. Up To The Isles
