Overigens doet deze band zichzlf ook tekort. Vaak zijn albums het bewijs van de ontwikkeling die een band doorgemaakt heeft. Ik krijg de indruk dat dit album is uitgebracht terwijl Sinch nog niet klaar was met dit proces. Ik kan geen andere verklaring vinden voor het feit dat deze plaat gevuld is met enerzijds goed geschreven nummers vol interessante drumpartijen en originele zanglijnen, en nummers die dat kleine beetje extra ontbreren anderszijds. Songs als Plasma (te zanderig gitaargeluid vernietigt de enorme dynamiek die de betere Sinch-nummers kenmerkt) en de net niet tot volledige wasdom komende songs Tabula Rasa en Passive Resistor kunnen echter niet verhullen dat deze band veel in haar mars heeft.
Zo is The silent acquiescence of millions (#9) een bijzonder episch nummer. De slimme opbouw zorgt ervoor dat de luisteraar van bedachtzame, cleane gitaarpartijen wordt meegevoerd naar een bikkelhard hoogtepunt, waar zanger Jamie Stem voortdurend wisselt van uit volle borst gezongen stukken tot nog hardere, geschreeuwde passages. Het beste voorbeeld van wat deze frontman zoal vermag wordt geleverd in Something more. In dit nummer zingt hij zo nu en dan zeer ingetogen, terwijl hij tijdens de hardere passages zijn door merg en been gaande stem goed gebruikt, door midden in een zanglijn in n adem van gekrijs naar een emotionele cleane uithaal over te gaan. Simpel gezegd gebruikt hij zijn bepaald niet fraaie stem bijzonder goed.
Het is ook de zanger die een groot aandeel heeft in de wat harde, kille sound van deze band. Zo blijft een nummer als Arctic Ocean weliswaar clean en rustig, maar nooit kiezen gitaar en zang voor een wat 'warmere' melodie; het geheel blijft dreigend, zoals ieder Sinch-nummer dreigend en agressief is. Wat deze band in haar betere nummers verheft boven het gros van de moderne rock/metalbands is de manier waarop ze naar de 'oplossing' van het dreigende geheel toewerkt; het album zit vol met onverwachte bruggetjes, 'apart' getimed invallende gitaren en origineel drumwerk. Door de goede opbouw en dynamiek hoeft Sinch de gitaren ook niet al te laag te stemmen om tot harde, agressieve ‘in your face’ passages te komen.
Dit is absoluut een album dat een paar luisterbeurten nodig heeft. Het openingsnummer To die in fall is echter een typisch Sinch-nummer, met wat Tool-achtige passages en het wat extremere zangwerk van deze plaat. Wie dit helemaal niets vindt hoeft niet verder te luisteren.
Tracklist:
1. To die in fall
2. 433 (Hypothetical situation)
3. Tabula Rasa
4. Something more
5. Passive resistor
6. Artic ocean
7. Seven
8. Plasma
9. The silent acquiescence of millions
10. Bitmap
11. Armslenght
