Degenen die uiteindelijk niet met Now, Diabolical uit de voeten konden, hoeven niet verder te lezen. The Age Of Nero ligt namelijk zeer dicht tegen zijn voorganger aan, met als enige uitzondering dat het gaspedaal af en toe weer wat steviger wordt ingedrukt. De nadruk ligt echter wederom op catchy, goed in het gehoor liggende, duistere riffs die zich vrijwel onmiddellijk in het hoofd van de luisteraar nestelen. Met name midtempo-nummers als Commando, My Skin Is Cold en Last Man Standing laten een Satyricon in topvorm horen: modern, kil en meedogenloos. Het zijn buitengewoon krachtige nummers die het live ongetwijfeld geweldig gaan doen.
Satyr bewijst met The Age Of Nero wederom een buitengewoon begenadigd componist te zijn. Er zijn namelijk maar weinig bands die hun nummers simpel en eenvoudig kunnen houden en toch een onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben. The Age Of Nero is – net als zijn voorganger – zo’n album geworden dat je na tientallen luisterbeurten toch wéér opnieuw wil horen. Alles klopt namelijk: de bijtende strot van Satyr, de ingetogen, maar effectieve drumpartijen van Frost, het typische Satyricon-gitaargeluid en vooral de acht ijzersterke composities. Als er één band is die de less is more-formule weet te bewijzen, dan is dat Satyricon wel. Verplichte aanschaf.
Tracklist:
1. Commando
2. The Wolfpack
3. Black Crow On A Tombstone
4. Die By My Hand
5. My Skin Is Cold
6. The Sign Of The Trident
7. Last Man Standing
8. Den Siste
.jpeg){kind=small}
