Om met de productie te beginnen: die is wat stabieler dan vorig jaar. De band zelf klinkt nog even energiek als op het vorige album, zij het dat het songmateriaal van punkige metal wat is verschoven naar heavy poprock. Tegelijkertijd geeft dit zangeres Nicky Grnewold meer ruimte om de veelzijdigheid van haar stem te benutten. Ook de ritmetandem Florentin Adolf en Anke Sobek komt wat duidelijker uit de verf. Wat betreft het gitaarwerk: ik ben aangenaam verrast door met name het soleerwerk van Christos Mamalitsides die alle noten raakt die geraakt moeten worden (met name in Prick).
Om een paar knallers te benoemen: opener Destroy This Toy hakt er lekker ouderwets in, waar 300 Warriors lekker log een meeslepend voortraast met behoud van een toegankelijke melodie. Ook I Spy beukt er lekker op los, ik zou haast zeggen in de oude Iron Maiden stijl.
Met het snelle Yia Sou Saloniki laat Mamalitsides zien dat hij ook op een akoestische gitaar uit de voeten kan, al is het geen typisch Nikki Puppet nummer. Een ballad als afsluiter doet het altijd wel leuk, maar juist op Turn Back Time vind ik de vocalen wat minder en erg Duits klinken. Dit nummer heeft juist teveel potentile power om akoestisch te worden uitgevoerd en helaas zakt het album hiermee op het einde in.
Op het einde na een zeer degelijk album van een band die volwassener is geworden (of wat minder militant, net hoe je het zien wilt) maar de volwassen status nog net niet heeft bereikt. Dat zit er best aan te komen, want muzikaal klopt alles wel; nu nog alles in wat beter kloppende verhoudingen en dan ben ik rg benieuwd naar het volgende album. Wordt tijd dat ze weer eens naar Nederland komen.
Tracklist:
1. Destroy This Toy
2. I Can Dream
3. Power Seeker
4. Pricks
5. Falling In 2 Pieces
6. Yia Sou Saliniki
7. 300 Warriors
8. I Spy
9. Come Back
10. Blind Race Of Ice
11. Daddy Yells
12. Scream
13. Turn Back Time
