Het gaat hier dus om het debuut van een band die in 1999 opgericht werd door
een vijftal heren die al muzikale ervaring
opgedaan hadden in verscheidene Black, Death en Thrash Metal bands,
waaronder Incarna en Venus Domina. Taliandörögds demo
"The Coming of Ebony Skies" werd 'demo van de maand' in de Franse Rock Hard
en gaf de band met de mystieke naam een
redelijke status in de nationale underground.
Nu is er dus "Neverplace", een album met een schitterende cover en mooi
artwork, en één die de band naar mijn inschatting
een kleine, doch noodzakelijke fanschare in het buitenland zal opbrengen.
De stijl van Taliandörögd is symfonische Black Metal, maar voordat je de
band afschrijft als de zoveelste COF / Dimmu Borgir
kloon, moet ik zeggen dat de sound is een stukje agressiever is dan wat de
twee populaire giganten op hun naam hebben staan.
Er wordt vaker op blastbeat-niveau gewerkt en Taliandörögd laat meer gemene
breaks en tempowisselingen horen; in essentie
doet deze band me een beetje denken aan Limbonic Art, maar voordat je als
liefhebber van deze geniale meesters onmiddellijk
"Neverplace" bestelt moet ik je waarschuwen dat Taliandörögd op deze cd
nimmer het niveau van hun progressieve Noorse
collega's haalt. Wellicht is een vergelijking met het eveneens Noorse
Tidfall beter op z'n plaats.
Originaliteit is ver te zoeken op deze plaat. We worden wederom getrakteerd
op dikke lagen keyboards over het grimmige
geluid van blasfemische Black Metal, en als je de cd geluisterd hebt krijg
je niet echt het idee dat je naar 'de Franse band
Taliandörögd' geluisterd hebt, maar naar een anoniem 'symfonisch Black Metal
gezelschap' waarvan je er zoveel kent. Old
school puristen en snel verveelde Black Metal liefhebbers kunnen wel
ophouden met lezen.
Het positieve aan deze cd is ongetwijfeld de vrij hoge kwaliteit van de
composities. "Neverplace" mag dan een onorigineel
werkje zijn, maar de sterke songs maken een hoop goed. Taliandörögd beschikt
over de kunde om blastbeats interessant te
houden: de selectieve en climatische inzet van deze ritmestijl doen me deze
nog meer dan anders sterk waarderen.
Het album komt lekker op gang met het introductienummer "De Profundis".
Toffe melodieën en duistere vocalen zetten de toon
voor dit album.
Het eerste echte nummer, "Progeny", mag er zeker wezen. De compositie kent
een spannende opbouw en laat enkele toffe
wendingen horen, waardoor vooral sessiedrummer Dirk Verbeuren z'n kunsten
kan laten horen (als deze heren slim zijn proberen
ze Verbeuren als vast bandlid te krijgen). Tijdens het luisteren van dit
nummer dacht ik "het zou ideaal zijn als er nu op
een blastbeat werd overgegaan", en vervolgens gebeurde dat ook. Je zou het
voorspelbaar kunnen noemen, maar ik prefereer van
mening te zijn dat deze jongens gewoon erg goed aanvoelen hoe dit soort
Black Metal in elkaar zit. De vocale uitbarstingen
van zanger Simon Beux zijn overigens uitstekend vormgegeven, vooral in dit
nummer.
"Utopia Sworn" ligt in het verlengde van "Progeny" en is dan ook een prima
keus voor derde track. De muzikanten krijgen in
dit nummer iets meer ruimte en er is dan ook tijd voor een keyboard- en een
gitaarsolo. "The Glimpse" is een midtempo nummer
dat af en toe een uitstapje naar de snellere muzikale regionen onderneemt.
Het is duidelijk de bedoeling geweest om wat
variatie aan te brengen, maar door het vrij eentonige karakter van deze
plaat is het succes betwijfelswaardig. Wat niet
betwijfelswaardig is zijn de doordachte lyrics; vooral de tekst van dit
nummer kent een aantal prikkelende passages,
bijvoorbeeld:
Close extremities of existence,
set the ephemerous mine.
Winter was in our matrix,
born to stagnate then recoil.
En uit "Of Ways Circular":
Vain redemption, the unveiling and disclosure of the shapeless progeny of
a coming silence.
Solidity appropriates what belongs not to matter, negativity dwells in our
shell and essence.
Immortal parasite whose bearer breeds to emptiness, showing no face but a
million forms.
Embodies the uncatchable, the unspeakable, making disappearance show its
sweet face.
De nummers "Of Ways Circular" en "A Dream Like Gate" sluiten op bevredigende wijze een album af dat het niet moet hebben van originaliteit en variatie, maar wel een aantal sterke symfonische Black Metal stukken voor de nog niet verzadigde liefhebber biedt. "Neverplace" is een goede eerste zet van een nieuwkomer, maar het zou zeker geen kwaad kunnen als de tweede zet iets eigenzinniger is.
Tracklist:
1. De Profundis
2. Progeny
3. Utopia Sworn
4. The Glimpse
5. Of Ways Circular
6. A Dream Like Gate
