Een van de leidinggevende metalcorebands is terug van nooit weggeweest. Aanvankelijk was ik ietwat teleurgesteld na de eerste luisterbeurt. De band heeft zich altijd met grote stappen ontwikkeld, en dan name in spelniveau en innovatie. Op de nieuwe plaat hoor ik echter niet zoveel vooruitgang op deze twee punten, maar een ding moet ik ze nageven. Hun nieuwe, vierde plaat is kwalitatief gezien de meest hoogstaande release tot nu toe.

Dat komt voornamelijk omdat de nummers op deze plaat enorm goed in elkaar steken. Er valt geen slechte song op de plaat te ontdekken, nergens een filler te bekennen. Daar staat tegenover dat er ook niet echt uitschieters terug te vinden zijn en dat er weinig nieuwe elementen aan de muziek zijn toegevoegd. Behalve de nummers met de gebruikelijke Unearth-formule � Blaffende zang, thrashy en melodieus gitaarwerk , opgefokt drumwerk en harde breakdowns � zijn er wel een aantal die iets nieuws met zich meedragen.

Zoals het dreigende titelnummer of het slepende Letting Go. The Chosen � eerder verschenen op de soundtrack van Aqua Teen Hunger Force - is misschien wel het beste nummer van de cd. Dit nummer heeft een heerlijke gevoel om zich heen hangen, terwijl het onmiskenbaar Unearth is schieten genre�s als rock n�roll en punk me te binnen. En het heerlijke soleerwerk maakt het nummer helemaal af. De heren McGrath en Susi hebben er op deze plaat sowieso wel zin in, want we horen meer solo�s dan ooit. Zo bijvoorbeeld ook in het openende My Will Be Done, een blauwdruk van een typische Unearthsong, waar ook een video van is opgenomen.

Wat verder opvalt is dat de nieuwe drummer Derek Kerswill (Seemless, Stryper - ja, echt - en ex-Shadows Fall) zijn rol prima gevonden heeft. Het trommelwerk van voorganger Mike Justian en diens tijdelijke vervanger Gene Hoglan drukte altijd een grote stempel op de muziek. Hoewel Kerswill zijn eigen stijl heeft meegenomen valt het amper op dat hier een nieuwe drummer aan het werk is.

Alles bij elkaar opgeteld kan tot mijn grote opluchting stellen dat Unearth � als een van de weinige populaire bands die niet toegeeft aan commercie � een prima klus geklaard heeft. Naast de gebruikelijke beukers heeft de band een aantal uitstekende uitstapjes met het onbekende gemaakt en meer soleerwerk toegevoegd, wat mijn hart sowieso sneller doet kloppen. Dat er geen uitschieters opstaan neem ik dus graag op de koop toe, want zoals ik al vermelde, The March is kwalitatief gezien de beste plaat die Unearth tot op heden afleverde.

Tracklist
1. My Will Be Done
2. Hail The Shrine
3. Crow Killer
4. Grave Of Opportunity
5. We Are Not Anonymous
6. The March
7. Cutman
8. The Chosen
9. Letting Go
10. Truth Or Consequence