Toch moest ik toch even van verbazing fronsen toen bleek dat er in het najaar een nieuw album uit zou komen. Zeventien jaar na de dood van Freddie Mercury en veertien jaar na Made In Heaven zou er totaal nieuw materiaal verschijnen. Queen bestaat anno 2008 alleen uit gitarist Brian May en drummer Roger Taylor. Sinds de tour in 2005 neemt ex-Free en Bad Company-frontman Paul Rodgers de vocale ondersteuning op zich. Het getuigt ook van respect naar Mercury dat Rodgers toch los van de band wordt gezien en niet als ‘de nieuwe zanger van Queen.’ Mercury is natuurlijk onvervangbaar.
Goed, het nieuwe album dan. Het voelt bij de eerste luisterbeurt natuurlijk wel erg onwennig aan. Dat is natuurlijk niet zo vreemd, aangezien dit de eerste cd is waarop Mercury niet meer te horen is. Het is een kwestie van de knop omzetten voordat dat onwennige gevoel uiteindelijk verdwijnt. Als dat is gebeurd hoor je toch echt weer het typische rockende geluid van Queen naar boven komen. Brian May blijkt het nog altijd fantastisch in zijn vingers te hebben en tovert weer een paar prachtige solo’s eruit. Ook Roger Taylor blijkt nog over een geweldig ritmegevoel te hebben. De karakteristieke stem van Paul Rodgers past ook prima bij de muziek, en hoewel hij Mercury nooit kan overtreffen, doet hij wel zijn uiterste best om vooral niet als hem te klinken en vooral zijn eigen stijl te hanteren. Daarvoor hulde.
Instrumentaal gezien is de plaat een typische Queen-plaat. Een paar lekkere uptempo nummertjes met een prettige sfeer, wat gevoelige ballads en een paar wat psychedelisch klinkende tracks. Het ligt allemaal erg lekker in het gehoor. Vooral Cosmos Rockin’ en het uithangbord van het album, C-lebrity, zijn (ondanks de suffe titel van laatstgenoemde) echt prima nummers. De eerlijkheid gebiedt wel te zeggen dat geen van de veertien tracks klassiekers zullen worden. Het oudere werk van Queen kan niet meer overtroffen worden.
In het begin vroeg ik me nog af waarom er een nieuwe plaat moest komen. Om zichzelf opnieuw te bewijzen is natuurlijk niet nodig. Voor het geld hoeven ze het ook allang niet meer te doen. Maar ik denk dat ik de ware reden van het nieuwe album heb gevonden. Ze hebben het gedaan puur omdat het kan. En daar is niks mee. The Cosmos Rocks zal nooit een klassieker worden. Maar voor de die-hard fans is het zeker een leuke toevoeging.
Tracklist:
1. Cosmos Rockin’
2. Time To Shine
3. Still Burnin’
4. Small
5. Warboys
6. We Believe
7. Call Me
8. Voodoo
9. Some Things That Glitter
10. C-lebrity
11. Through The Night
12. Say It’s Not True
13. Surf’s Up…School’s Out!
14. small reprise
.jpeg){kind=small}
