Nu is er dus deel 2, tevens het laatste deel. Dit album werd tegelijk met 'part 1' opgenomen, en Sammet deed erg geheimzinnig over de gastzangers (m/v) op deel 2. Grote verrassing dus ook dat, op ex-Magnum zanger Bob Catley na, de cast precies hetzelfde is gebleven! Michael Kiske (ex-Helloween), Kai Hansen (Gamma Ray), Andre Matos (Shaman, ex-Angra), Oliver Hartmann (At Vance) en nog wat anderen komen dus voor de 2e keer langs. Voor de muziek zijn wederom Markus Grosskopf (bass, Helloween), Henjo Richter (gitaar, Gamma Ray) en Alex Holzwarth (drums, Rhapsody) verantwoordelijk, aangevuld door wat solo's van Jens Ludwig (Edguy) en Timo Tolkki (Stratovarius).
De cd opent met de epische track "The Seven Angels", die meteen maar even 14 minuten klokt. In plaats van de verwachte bombast, begint het nummer heel sfeervol. Er word een koortje ingezet, en als Sammet zijn mond opendoet, is dat de aankondiging van het eerste kippenvelmoment! Vervolgens loopt deze intro over in een prima PowerMetalnummer, dat na 4 minuten omslaat in een keyboard-interlude, zoals die op deel 1 als aparte tracks stonden (In Nomine Patris en A New Dimension). Ook leuk in dit nummer, dat eigenlijk verschillende nummers in 1 track is, zijn de Meat Loaf-achtige stukjes, en de kippenvel-ballad als slot. Tot zo ver niets dan lof!
Na zoveel lekkers komt No Return aan als een ijskoude douche op een zondagmorgen. De intro lijkt te veel op Serpents In Paradise van de voorganger, de zang van Kiske is bijna vals te noemen, en Sammet klinkt ook niet erg overtuigend. Zelfs een pakkend refrein kon er niet vanaf. The Looking Glass is dan een stuk beter, een heerlijk mid-tempo nummer met een bijdrage van Bob Catley, die ook op het nummer erna te horen is. Track vier is jammer genoeg een erg saaie ballad. Een heel stuk steviger is The Final Sacrifice, met furieuze gitaarpartijen, en een Sammet en Defeis (Virgin Steele) die hun stemmen tot het uiterste pushen.
Daarop volgen Neverland en Anywhere, respectievelijk een standaard nietszeggende PowerMetalsong en een nog saaiere ballad. Zeker op die laatste laat Tobias zich zowel qua zang als songschrijver van zijn slechtste kant horen. De eerste echt indrukwekkende bijdrage van Kai Hansen staat op track 8, waar hij eindelijk een keer niet zo uit de toon valt bij de rest van de zangers. Verder is ook dit nummer niets nieuws onder de zon.
Acht liedjes gehad, nog 2 te gaan. Wie heeft er ooit van zanger Ralf Zdiarstek gehoord? Ik niet in ieder geval. Maar zingen kan hij, dat staat vast! Muzikaal sluit de track goed aan bij The Final Sacrifice, lekkere Heavy Metal zonder overdadige keyboards en andere tierelantijntjes.
Nu is het eindelijk zover, tijd voor de grote climax, het bombastische einde van het epische verhaal Avantasia, de song die de luisteraar moe maar voldaan moet laten concluderen dat Tobias Sammet zichzelf weer eens overtroffen heeft. Helaas mag het niet zo zijn, want de afsluiter is wederom een nogal saaie ballad, waarop Nederlands trots Sharon den Adel (Within Temptation) haar kunnen wel 24 hele seconden mag bewijzen, al bijna net zo veel als op deel 1.
Dit alles bij elkaar opgeteld, moet ik tot mijn spijt mededelen dat Avantasia - The Metal Opera II niet voldoet aan mijn verwachtingen, en waarschijnlijk ook niet aan die van vele andere fans die halsreikend hebben uitgekeken naar dit album. Als je beide delen nog niet kent, koop dan eerst deze, dan kan deel 1 gewoon niet tegenvallen. Heb je deel 1 al, dan kun je deel 2 beter eerst luisteren, voordat je 'em aanschaft. Iets beters kan ik er niet van maken.
Tracklist:
1. The Seven Angels
2. No Return
3.The Looking Glass
4. In Quest For
5. The FInal Sacrifice
6. Neverland
7. Anywhere
8. Chalice Of Agony
9. Memory
10. Into The Unknown
