No End In Sight is inmiddels alweer het elfde studioalbum van de band. Toen ik het album in mijn postbus zag liggen had ik sterk het vermoeden dat dit album wel weer eens de logische update zou zijn van hun vorige album Age Of Tyranny uit 2007. Maar niets blijkt minder waar te zijn. Pro-Pain weet me namelijk enorm te verrassen. Zanger Gary Meskil durft het aan om nieuwe elementen aan de bekende formule toe te voegen, waardoor No End In Sight één van Pro-Pain’s beste albums is geworden. No End In Sight gaat voor mijn gevoel weer meer richting het debuut Foul Taste Of Freedom en daar heb ik zeker geen problemen mee.
Het album is voor Pro-Pain termen behoorlijk melodieus uitgevallen waardoor de nummers fris en verrassend overkomen. Er is met name aan de zanglijnen en “het liedje” gesleuteld, met als resultaat dat er geen enkel zwak nummer op dit album te vinden is. De muziek heeft daarnaast een zeer positieve vibe, alhoewel de titel van het album iets anders doet vermoeden. Pro-Pain fans hoeven echter niet bang te zijn dat de band haar roots heeft verloochend. Natuurlijk heeft de melodie de pure aggressie iets naar de achtergrond verdreven, maar de muziek is en blijft overduidelijk Pro-Pain. Er is alleen een kwaliteitsinjectie waarneembaar waardoor de nummers gewoonweg in je kop blijven malen. Ik had in ieder geval niet verwacht dat een nieuw Pro-Pain album ooit nog eens overuren zou maken in mijn CD-speler.
Pro-Pain begint het album met het nummer Let The Blood Run Through The Streets. Dit is min of meer een ouderwets Pro-Pain nummer, hetgeen Gary volgens mij middels de tekst “This Is How We Roll” ook probeert aan te geven. Tijdens het uitstekende tweede nummer Halo komen de eerste OE-OH’s aan bod. Pas echt melodieus wordt het tijdens het derde nummer Hour Of The Time, wat tevens één van de beste nummers van het album is. Het nummer is messcherp en bevat een zeer catchy refrein. Tevens bevat het nummer gastvocalen van Stephan Weidner van de Böhse Onkelz. Ik meen zelfs even een trompet te horen tijdens het refrein, het kan gewoonweg niet op tijdens dit zeer verrassende nummer. Het gaat me te ver om alle nummers in detail te bespreken maar verdere hoogtepunten zijn o.a. Go It Alone (Pro-Pain meets punkrock), het afwisselende Where We Stand en Phoenix Rising (met gastvocalen van Rob Barret van Cannibal Corpse).
Zo wordt het onderhands wel een zeer positief verhaal, maar ja “the truth hurts”. No End In Sight is voor mij, zonder enige twijfel, één van de hoogtepunten uit 2008. Ik ben, meer dan ooit, zeer benieuwd naar wat Pro-Pain in de komende jaren nog voor ons in petto heeft. Hulde voor deze harde werkers. Metallica mag dan wel terug zijn aan het front, maar dat is Pro-Pain ook.
Tracklist
1. Let The Blood Run Through The Streets
2. Halo
3. Hour Of The Time
4. To Never Return
5. Where We Stand
6. Phoenix Rising
7. Go It Alone
8. All Rise
9. God's Will
10. The Fight Goes On
11. Where We Stand (Ream Mix) (Bonus Track)
.jpeg){kind=small}
